ျဖစ္ႏိုင္? မျဖစ္ႏိုင္?

ဆင္ဆိုတဲ့ သတၱဝါက တစ္တန္ေလးတဲ့ပစၥည္းကို ႏွာေမာင္းနဲ႔ အသာေလး မခ်ီႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆပ္ကပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ႔ျမင္တဲ့ဆင္က တုိင္တစ္တိုင္ေအာက္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ခ်ည္ေႏွာင္ခံခဲ့ရတယ္။ အေၾကာင္းက ဆင္ေတြဟာ ငယ္စဥ္ခြန္အား မရွိခင္ကတည္းက ႀကီးေလးတဲ့သံႀကိဳးေတြနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ခံခဲ့ရတယ္။ စစခ်င္းမွာ ဆင္ငယ္က ရွိသမွ်ခြန္အားနဲ႔ရုန္းခဲ့ေပမယ့္ သံႀကိဳးမျပတ္ခဲ့ဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ဆင္ငယ္ကေန ဆင္ႀကီးျဖစ္လာၿပီး ခြန္အားေတြတိုးခဲ့လည္း တိုင္မွာ မလႈပ္မယွက္ ခ်ည္ေႏွာင္ခံထားရဆဲျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ဆင္ေတြမွာ အသာေလး႐ုန္း႐ုံနဲ႔ သံႀကိဳးျပတ္ႏိုင္တဲ့ ခြန္အားေတြရွိခဲ့ေပမယ့္ ငယ္စဥ္တည္းက “သံႀကိဳး လံုးဝမျပတ္ႏိုင္ဘူး” ဆိုတဲ့ အခ်ည္ေႏွာင္ခံရတဲ့ အသိက ဦးေႏွာက္ထဲ သံမႈိစဲြေနခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အင္အားရွိခဲ့သည့္တုိင္
ႀကိဳးကလြတ္႐ုန္းဖို႔ မႀကိဳးစားခဲ့ၾကေတာ့ဘူး။

သတၱဝါေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အသိပညာရွိတဲ့ လူေတြမွာလည္း “တစ္သတ္မွတ္ အေတြး၊ အျမင္” ေတြ႔ေၾကာင့္ “ငါ့မွာ စြမ္းရည္မရွိဘူး၊ မလုပ္ႏိုင္ဘူး” ဆိုတာနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ၊ အခြင့္အေရးေတြ အမ်ားႀကီး လက္လြတ္ဆံုး႐ႈံးေစခဲ့တယ္။

ပဒူေကာင္ (Hornet)ေတြဟာ မပ်ံသန္းႏိုင္ဘူးလို႔ သိပံၸပညာရွင္ေတြက ေလ့လာဆန္းစစ္ အေျဖထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ပဒူေတြရဲ႕ကိုယ္ထည္ဟာ ႀကီးမားၿပီး အေတာင္ပံက ပါးလႊာေသးငယ္လို႔ျဖစ္တယ္။ စြမ္းအားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပညာအရ (dynamics) ပဒူေတြဟာပ်ံသန္းဖို႔ လံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒီလိုေလ့လာဆန္းစစ္ခ်က္ကို ပဒူေတြက မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ပ်ံသန္းႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။

Ford ကားကုမၸဏီပိုင္ရွင္ Fordဟာ အသက္(၄ဝ)ေရာက္မွ ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့သူျဖစ္တယ္။ သူဟာ အတန္းပညာကို ဟုတ္တိပတ္တိ သင္ခဲ့ဖူးသူမဟုတ္ဘူး။ စီးပြါးေရးေအာင္ျမင္ၿပီးေနာက္ Ford ဟာ 8-cylinder
engine ကိုလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ပညာရွင္ အင္ဂ်င္နီယာေတြကို ေခၚယူၿပီး 8-cylinder အင္ဂ်င္တစ္ခုလုပ္မယ့္အေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္။ ထက္ျမက္ၿပီး၊ အဆင့္ျမင့္ပညာေတြ၊ ကိန္းဂဏန္း သခၤ်ာ၊ ရႈပေဗဒ၊ သီအိုရီ စတာေတြ သင္ယူခဲ့ဖူးတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြက ဘယ္အရာကိုျဖစ္ႏိုင္တယ္၊
မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိေနခဲ့တယ္။ သူတို႔ဟာ Ford ကို ခြင့္လြတ္နားလည္ဟန္နဲ႔ “သနားစရာ ဒီအဘိုးႀကီးကို ရွင္းျပရေတာ့မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက ငါတို႔ရဲ႕ သူေဌးပဲ” ဆိုၿပီး အင္ဂ်င္နီယာ ပညာရွင္ေတြက Ford ကို စိတ္ရွည္သည္းခံစြာနဲ႔ 8-cylinder အင္ဂ်င္ဟာ စီးပြါးေရးအရ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပတဲ့အေၾကာင္း
ရွင္းျပခဲ့လည္း Fordက လက္မခံခဲ့ဘူး။ သူသိတာက 8-cylinder အင္ဂ်င္ရဖို႔ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။

အင္ဂ်င္နီယာေတြက စိတ္မပါတပါနဲ႔ လုပ္ငန္းစၾကၿပီး ရက္အေတာ္အသင့္မွာ Ford ကို မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း တင္ျပျပန္တယ္။

“လုပ္ေလေလ ဒီ 8-cylinder အင္ဂ်င္က မျဖစ္ႏိုင္ေလေလဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔သိလိုက္ရတယ္” Ford က ဒီလိုေတာ္ရံုအေျပာနဲ႔ လက္ေလ်ာ့တတ္သူ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။

“အင္ဂ်င္နီယာမ်ားခင္ဗ်ား .. ဒီ 8-cylinder အင္ဂ်င္ကို မျဖစ္မေန အျမန္ဆံုးျပဳလုပ္ေပးပါ”

အင္ဂ်င္နီယာေတြ လုပ္ငန္းစၾကျပန္တယ္။ ပထမတစ္ေခါက္ထက္ သူတို႔ပိုႀကိဳးစားလာၾကတယ္။ အခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့သလို ရင္းႏွီးမႈေတြလည္းမ်ားလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ Ford ကို အရင္တစ္ေခါက္လိုပဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ သူတို႔တင္ျပျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္က စခဲ့ၿပီး၊ အဆင့္ျမင့္အတန္းပညာေတြ မတင္ခဲ့ဖူးတဲ့ Fordရဲ႕ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ မျဖစ္ႏိုင္ဆိုတဲ့စကားက ရွိမေနခဲ့ဘူး။ အင္ဂ်င္နီယာေတြကို သူခိုင္းေစခဲ့ျပန္တယ္။

“အင္ဂ်င္နီယာမ်ားခင္ဗ်ား.. ဒီ 8-cylinder အင္ဂ်င္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ရွိကိုရွိမွျဖစ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လုပ္ေပးၾကပါ”

ဒီလိုနဲ႔ေနာက္ဆံုးမွာ 8-cylinder အင္ဂ်င္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုအရာမ်ဳိးက မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကို မသိတဲ့လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးကုိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္တဲ့လူတစ္ေယာက္က ေအာင္ျမင္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့သလို ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ထင္တဲ့လူတစ္ေယာက္က ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

Wright ညီအစ္ကိုႏွစ္ဦး စက္ဘီးအေရာင္းအဝယ္ ျပဳလုပ္ရင္း မိုးေပၚမွာပ်ံသန္းႏိုင္မယ့္ ေလယာဥ္ပ်ံကို ထီထြင္ခဲ့တုန္းက “မျဖစ္ႏိုင္ဘူး” လို႔ လူေတြဆိုခဲ့ၾကေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာ သူတို႔ရဲ႕ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ အျမင့္မွာပ်ံသန္းႏိုင္ၿပီး ပို႔ေဆာင္သယ္ယူရမွာ အျမန္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံကို ေအာင္ျမင္စြာထီထြင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ “မျဖစ္ႏိုင္” ဆိုတာကို Wrightတို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ဦးက “ျဖစ္ေအာင္” လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕ကိစၥေတြဟာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ရေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ပံုေသအေတြး၊ တစ္သတ္မွတ္အျမင္ေတြကို ဖယ္ရွားၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရင္ “မျဖစ္ႏိုင္” က “ျဖစ္ႏိုင္” သြားပါတယ္။

၁၉၂၁ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂ရက္ေန႔မွာ (နယူးေယာက္ တိုင္း(မ္)) ၂၅ ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္လုပ္ခဲ့ၿပီး ေၾကညာစာတစ္ေစာင္ ထုတ္ေဝခဲ့တယ္။ ေၾကညာစာေစာင္မွာ ယေန႔သတင္းဖတ္ႏႈန္းသည္ ယခင္ ၂၅ႏွစ္ထက္ ၂၅ဆ ပိုခဲ့သည္ဆိုတဲ့ သတင္းတစ္ခုပါခဲ့တယ္။

စာဖတ္သူအမ်ားရဲ႕အျမင္မွာ ဒါဟာ သာမန္သတင္းတစ္ခုလို႔ မွတ္ယူခဲ့ၾကတယ္။ သာမန္လြန္းလို႔ တစ္ခ်ဳိ႕က ဖတ္ၿပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတြးေတာတတ္ၿပီး သာမန္အျမင္နဲ႔ မျမင္တဲ့လူတစ္ခ်ဳိ႕ရဲ႕ အၾကည့္မွာ ဒါဟာ အရမ္းအဖိုးတန္တဲ့ သတင္းတစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေမရိကန္မွာရွိတဲ့ လူ
(၁၆)ဦးက ဒီသတင္းေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ထုတ္ေဝႏိုင္ဖို႔ အျမန္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတယ္။ (၃)လ အေတာအတြင္းမွာ ရင္းႏွီးမတည္ေငြ ေဒၚလာ(၅ဝဝ)ကို ဘဏ္မွာ သူ႔ထက္ငါ အလုအယုက္ သြားေရာက္သြင္းခဲ့ၾကၿပီး လုပ္ငန္းလုိင္စင္ေတြ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီေနာက္ သက္ဆိုင္ရာ စာရြက္စာတမ္းျပဳလုပ္ဖို႔အတြက္ စာတိုက္ကို သြားေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ စာတိုက္တာဝန္ခံေတြက ေရြးေကာက္ပဲြေတြ မၾကာခင္ျပဳလုပ္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီလိုစာေစာင္ရဲ႕ ေလွ်ာက္လႊာနဲ႔ ထုတ္ေဝမႈေတြကို ေလာေလာဆယ္ လုပ္မေပးႏိုင္ေသးေၾကာင္း၊ လုပ္ေပးႏိုင္မယ့္ အခ်ိန္အခါကိုလည္း တိတိက်က် မသိေသးေၾကာင္းေျပာခဲ့တယ္။

အဲဒီသတင္းေၾကာင့္ လူ (၁၅)ဦးက အခ်ိန္အခါနဲ႔ ဂ်ာနယ္ထုတ္ေဝဖို႔ မသင့္ေလွ်ာ္ဘူးဆိုၿပီး လုပ္ငန္းလိုင္စင္ေလွ်ာက္ဖို႔ ရက္ကို ေနာက္ေရြ႕လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ DeWitt Wallace လို႔ေခၚသူတစ္ဦးက
ဒီသတင္းကို ဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး။ “မျဖစ္ႏိုင္ဘူး” ဆိုတဲ့ စကားကိုလည္း စိတ္ထဲမွာ မထည့္ခဲ့ဘူး။ စာတိုက္တာဝန္ခံရဲ႕ “မျဖစ္ႏိုင္” ဆိုတဲ့စကားက သူ႔ၿပိဳင္ဖက္ (၁၅)ဦးကို အလဲထိုးလိုက္တယ္လို႔ပဲ မွတ္ယူခဲ့တယ္။

Wallaceက သူငွားေနတဲ့ နယူးေယာက္က Greenwich Village ေနအိမ္ကို ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ စာအေစာင္ (၂ဝဝဝ) နဲ႔အတူ Card ordersကို သူ႔ရဲ႕ဇနီးမယားျဖစ္လာမယ့္ ခ်စ္သူရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ကို
ပို႔ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ “Reader's Digest” ဆိုတဲ့စာေစာင္တစ္ခု အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ၂ဝ ရာစုေႏွာင္းပိုင္းမွာ “Reader's Digest” က ဘာသာ (၁၉)မ်ဳိး၊ ဗား႐ွင္း (၄၈)မ်ဳိးနဲ႔ ထုတ္ေဝခဲ့ၿပီးျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေပါင္း (၁၂၇) ကို ျဖန္႔ခ်ီခဲ့ၿပီး ဝယ္ယူသူေပါင္း သန္းတစ္ရာ့တစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွိခဲ့တဲ့အျပင္ ႏွစ္စဥ္ဝင္ေငြ ေဒၚလာသန္း (၅ဝ)ေက်ာ္ရွိခဲ့တယ္။ အေမရိကန္စာေစာင္ေတြမွာ နံပါတ္ (၁) ေနရာအျဖစ္ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ ေနရာယူထားတဲ့ စာေစာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ “Reader's Digest” ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈက လူေတြ “မျဖစ္ႏိုင္ဘူး” လို႔ ထင္တဲ့အရာကုိ “ျဖစ္ေအာင္” Wallace လုပ္ခဲ့ေၾကာင္း သက္ေသျပေနခဲ့တယ္။

ပံုေသအေတြး၊ တစ္သတ္မွတ္တည္းေသာ အျမင္ကိုေျပာင္းလဲၿပီး ခ်ံဳ႕ခ်ဲ႕ေကြးဆန္႔လို႔ရတဲ့အေတြးနဲ႔ ေတြးေတာမယ္၊ ဇဲြလံုလမေလွ်ာ့ ႀကိဳးစားမယ္၊ စူးစမ္းမယ္ဆိုရင္ “မျဖစ္ႏိုင္” တဲ့ကိစၥက ေနာက္ဆံုးမွာ

“ျဖစ္ႏိုင္”ခဲ့ပါတယ္။

မူရင္း... 丁滿（D Man） ျပဳစုတဲ့ The Secret of Success Inspiring ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲကျဖစ္ပါတယ္။

ေမတၱာ၏အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ား

ေမတၱာ၏အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ား

စာေပမွာေဖာ္ျပတဲ့ ေမတၱာ၏အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ားမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္တယ္…
(၁) ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ အိပ္ေပ်ာ္ရတယ္။
(၂) ကိုယ္မွာ ေဖာက္ျပန္မႈမရွိဘဲ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ အိပ္ရာက ႏိုးရတယ္။
(၃) အိပ္မက္ေကာင္းေတြကိုပဲ ျမင္မက္ႏုိင္ၿပီး ယုတ္ညံ့ရြံ႕မုန္း ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္ အိပ္မက္မ်ား
မမက္ရဘူး။
(၄) လူအေပါင္းက ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးတယ္။
(၅) မျမင္ရတဲ့ နတ္မ်ားကလည္း ခ်စ္ခင္ၾကတယ္။
(၆) မိဘက သားသမီးကို ေစာင့္ေရွာက္သလို နတ္မ်ားကလည္း ေမတၱာပြားသူကို
ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။
(၇) ေမတၱာဘာ၀နာပြားတဲ့သူကို မီး၊ အဆိပ္၊ လက္နက္ေတြရဲ႕ ေဘးရန္ မက်ေရာက္ဘူး။
(၈) ေမတၱာဘာ၀နာႏွင့္ေနေလ့ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ စိတ္တည္ၾကည္လြယ္ၿပီး
သမာဓိျဖစ္လြယ္တယ္။
(၉) မ်က္ႏွာ အၿမဲပဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ရွိတယ္။
(၁၀) အိပ္ေပ်ာ္သြားသလိုပဲ မေတြမေ၀ မပင္မပန္း ေသလြန္ရတယ္။
(၁၁) နိဗၺာန္ကို မရေသးေသာ္လည္း ယခုလူ႔ဘ၀စုေတၿပီးေနာက္ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွႏိုးလာသလိုပဲ
ျဗဟၼာ့ျပည္မွာ ျဖစ္ရတယ္။

ေမတၱာဘာ၀နာပြားၿပီးေနတဲ့သူဟာ အသက္ရွင္ေနဆဲဘ၀မွာ လူခ်စ္တယ္၊ နတ္ခ်စ္တယ္၊ ႀကံတုိင္းေအာင္ၿပီး ေဆာင္တိုင္းေျမာက္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ေမတၱာကမၼ႒ာန္းက ဘ၀မွာ ေနဖို႔ေရာ၊ ေသဖို႔ကိုပါ အားကိုးႏိုင္ေလာက္တဲ့ ကမၼ႒ာန္းျဖစ္ပါတယ္။
ေမတၱာပြားၿပီးေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဟာ ပတ္၀န္းက်င္ေလာကတစ္ခုလံုးမွာရွိတဲ့ ျမင္ရမျမင္ရသတၱ၀ါအားလံုးရဲ႕အက်ဳိးကို သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ေနသူလည္းျဖစ္တယ္။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္၊ ေအးျမတယ္၊ နတ္မ်ားလည္း အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္ၾကပါ။
ႏိုင္ငံျခားသြားၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြ ေဘးရန္ကင္းဖို႔၊ အစိုးရဌာနေတြမွာ ကုမၸဏီေတြမွာ ရာထူးရဖို႔၊ အထက္လူႀကီးရဲ႕ခ်စ္ခင္မ်က္ႏွာသာေပးမႈရလာဖို႔ဆိုၿပီး အေဆာင္ေတြလက္ဖြဲ႕ေတြလုပ္ၾကတာထက္ မိမိရဲ႕ေမတၱာဘာ၀နာစြမ္းအားကိုသာ တင္းတင္းရင္းရင္း ၀ီရိယစိုက္ၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္လိုက္ၾကပါ။ ရန္လည္းလံု၊ လူလည္းခ်စ္၊ နတ္လည္းခ်စ္၊ စိတ္အႀကံလည္း ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္လို႔ ပီယသိဒၶိေအာင္ေနသူလို႔ကို ေဘးက ထင္ရလာပါလိမ့္မယ္။ ဒီ့ထက္ေကာင္းမြန္တဲ့ ယၾတာလက္ဖြဲ႔မရွိပါဘူး။

ေမတၱာကမၼ႒ာန္း လက္ေတြ႔႐ႈပြားနည္း

တစ္ဖက္သားကို ခ်မ္းသာေစလိုတဲ့စိတ္ေတြ၊ ေကာင္းစားေစလိုတဲ့စိတ္ေတြ၊ ေဘးရန္ကင္းေစလိုတဲ့စိတ္ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ အဖန္ဖန္ ျဖစ္ေစတာကို ေမတၱာဘာ၀နာလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီလိုစိတ္ေတြပြားေအာင္ မ်ားေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ ျပဳလုပ္ေနတာကိုေတာ့ ေမတၱာဘာ၀နာပြားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

စိတ္ရဲ႕အေပၚယံပိုင္းကေန ပြားေန႐ုံမွ် မျဖစ္ေစဘဲ မိမိစိတ္ရဲ႕ အတြင္းပိုင္း၊ အနက္႐ႈိင္းဆံုးကေန ေမတၱာပြားရင္ ေမတၱာအင္အား စူးရွထက္ျမက္လာမွာျဖစ္တယ္၊ ႏႈတ္ကေန သာမာန္ရြတ္ဆို႐ုံမွ်နဲ႔ ေမတၱာဘာ၀နာ ပြားတယ္ မမည္ေသးပါဘူး။

ပါဠိ ေ၀ါဟာရအေနနဲ႔ ပြားမ်ားမယ္ဆိုရင္ေတာ့..

“အေ၀ရာ ေဟာႏၲဳ
အဗ်ာပဇၨာ ေဟာႏၲဳ
အနီဃာ ေဟာႏၲဳ
သုခီအတၱာနံ ပရိဟရႏၲဳလို႔ အႀကိမ္ ရာေထာင္မက ႏွလံုးသြင္း ပြားမ်ားေနရပါမယ္။

ေမတၱာကမၼ႒ာန္း႐ႈပြားမည့္သူဟာ ေမတၱာရဲ႕အင္အား ေမတၱာရဲ႕စြမ္းအင္ကို သံသယမရွိ ယံုၾကည့္ဖို႔က အရင္းခံ ပဓာနက်ပါတယ္။ ေမတၱာကမၼ႒ာန္း ႐ႈပြားရာမွာ ေ၀ါဟာရစကားလံုးရဲ႕အနက္ ေပၚလြင္ထင္ရွားမႈကလည္း အေရးပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အတိုဆံုးႏွင့္ အနက္ထိမိၿပီး အဓိပၸာယ္လည္း က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ျမန္မာေ၀ါဟာရကေတာ့ “က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ”လို႔ပဲ သံုးႏႈန္းၿပီး ေမတၱာဘာ၀နာ ပြားႏိုင္ပါတယ္။

ႀကိဳတင္သိထားရမယ့္ အခ်က္ေတြကေတာ့..
၁။ ေမတၱာရဲ႕အင္အားစြမ္းအင္ကို ယံုၾကည္ဖို႔ ႀကိဳတင္ေလ့လာဆည္းပူးထားရမယ့္အျပင္
၂။ ေမတၱာခံယူမယ့္ သက္ေတာ္ထင္ရွားၿပီး မိမိအေပၚ အက်ဳိးေက်းဇူးႀကီးမားတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္၊
ရဟန္းပုဂၢိဳလ္ (၅)ဦးခန္႔ကို ဦးစြာေရြးခ်ယ္ထားၿပီး ျဖစ္ရပါမယ္။
၃။ ေမတၱာကို အရပ္မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ပို႔လႊတ္တဲ့အခါမွာ မိမိပို႔လႊတ္ရာကို
ေမတၱာလိႈင္းမ်ား ေရာက္ႏိုင္တယ္လို႔လည္း ႀကိဳတင္သိထားရမယ္။
ေနာက္ပိုင္း ေမတၱာဘာ၀နာပြားတာ အေလ့အက်င့္အားေကာင္းသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေမတၱာလႈိင္းေတြ မိမိခႏၶာကိုယ္က ျဖာထြက္ၿပီး ပို႔တဲ့ဆီကို ေရာက္တယ္လို႔ ကိုယ္တုိင္ သေဘာက်ႏိုင္ပါတယ္။
၄။ ဒါေပမယ့္ ေမတၱာပြားတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားရလိုမႈ လံုးလံုးကို မပါသင့္ပါဘူး။
ေမတၱာခံယူသူအတြက္ ခ်မ္းသာေစလိုတဲ့စိတ္၊ ေကာင္းစားေစလိုတဲ့စိတ္သာ ရွိေနရပါမယ္။
၅။ “ၾသဓိသေမတၱာ” ပုဂၢိဳလ္ရည္ညႊန္းၿပီး ပို႔တဲ့အခါမွာေတာ့ ေမတၱာခံယူမည့္ပုဂၢိဳလ္ မိမိေရွ႕မွာ
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ေနတယ္လို႔ကို စိတ္ညြတ္ၿပီး အဲဒီပုဂၢိဳလ္ မ်က္ႏွာသ႑ာန္ကို စိတ္ထဲ ပံုေဖာ္ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး ရာေထာင္မက ေမတၱာပြားရပါတယ္။
၆။ ေမတၱာကမၼ႒ာန္းမပြားခင္ ဦးစြာ ဘုရားရွိခိုးတာ သီလခံယူေဆာက္တည္တာ စတဲ့ ပုဗၺကိစၥ
ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ားကိုေတာ့ ေဆာင္ရြက္ၿမဲအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါတယ္။
၇။ အစပိုင္း ေလ့က်င့္ခါစမွာေတာ့ တစ္ႀကိမ္ကို မိနစ္၃၀စီ သတ္မွတ္ၿပီး အႀကိမ္မ်ားမ်ားကို
ထိုင္တဲ့ ဣရိယာပုထ္ႏွင့္သာ ပြားသင့္ပါတယ္။ ေနရာက်ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္း သိပ္ကို လြယ္ကူပါတယ္။ ေမတၱာပြားၿပီးေနရတာ သက္သာတယ္၊ ေပါ့ပါးတယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္၊ ဒီလိုအေတြ႔အႀကံဳရွိလာတဲ့ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္ဟာ ေမတၱာကမၼ႒ာန္းကို မပြားဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အလိုလိုပဲ စိတ္က ေမတၱာကမၼ႒ာန္း ပြားၿပီးသားျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
၈။ ေလ်ာင္း၊ ထိုင္၊ ရပ္၊ သြားဆိုတဲ့ ဣရိယာပုထ္ ၄မ်ဳိးထဲမွ အလ်ဥ္းသင့္သလို တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ပို႔ႏိုင္ ပြားႏိုင္ပါတယ္။ ေလးေလးနက္နက္ျဖစ္ဖို႔ရာအတြက္သာ ထိုင္တဲ့ဣရိယာပုထ္ကို ညႊန္ျပတာပါ။ (တိဌံစရံနိ သိေႏၷာ၀ သယာေနာ- ေမတၱာသုတ္)
၉။ ေသၿပီးသူကို အာ႐ုံျပဳၿပီး ေမတၱာမပြားရဘူး။ ေသၿပီးသူဟာ ေမတၱာအာ႐ုံယူဖို႔
မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့တာမို႔ ေသၿပီးသူကို အာ႐ုံျပဳၿပီး ေမတၱာမပြားရပါဘူး။
(အမွ်ေ၀လိုက ေ၀ဖို႔ပဲရွိပါတယ္)
၁၀။ ေရွးဦးစြာ ေမတၱာအာ႐ုံနိမိတ္ယူၿပီး မပြားရတဲ့ပုဂၢိဳလ္၄မ်ဳိးကေတာ့
(၁) မုန္းသူ
(၂) အလြန္ခ်စ္သူ
(၃) မခ်စ္မမုန္းသူႏွင့္
(၄) ရန္သူတို႔ ျဖစ္တယ္။
အေၾကာင္းမွာ- မုန္းေနတဲ့သူ၊ ရန္သူေတြကို ခ်မ္းသာေကာင္းစားေစလိုတဲ့စိတ္ျဖစ္ဖို႔ ခက္တဲ့အျပင္ ဦးစြာ ေမတၱာပို႔မိရင္ ေမတၱာရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္ ေဒါသ၊ အာဃာတတို႔သာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီသူ၂ဦးကို ဦးစြာ ေမတၱာမပြားရပါဘူး။
အလြန္ခ်စ္ခင္တဲ့သူ အေပၚမွာလည္း တဏွာေပမစိတ္ ရင့္သန္ႀကီးထြားေနလို႔ ေမတၱာစိတ္ မျဖစ္ႏိုင္ျပန္ဘူး။
အလယ္အလတ္ မခ်စ္မမုန္းသူရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားကို လိုလားတဲ့ေမတၱာစိတ္ျဖစ္ဖို႔လည္း ခက္ခဲျပန္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြကို ဦးစြာ ေမတၱာမပြားရပါဘူး။ ေမတၱာစိတ္အစစ္အမွန္ျဖစ္ၿပီးတဲ့အခါမွာပဲ သူတို႔ကို ေမတၱာပြားရပါမယ္။
၁၁။ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္(ေယာက်္ားက မိန္းမကို၊ မိန္းမက ေယာက်္ားကို) ေမတၱာပြားမယ္ဆိုရင္လည္း ေမတၱာစိတ္မျဖစ္ဘဲ ရာဂစိတ္႐ိုင္းေတြျဖစ္လာႏိုင္တဲ့အတြက္ သတိျပဳရပါမယ္။ သို႔ေသာ္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအေနႏွင့္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကို ေမတၱာအာ႐ုံထားၿပီး ဘာ၀နာပြားတဲ့အခါ မူမမွန္တဲ့စိတ္႐ုိင္းမ်ား မျဖစ္လာရင္ေတာ့ ေမတၱာပြားႏိုင္ပါတယ္။

ေမတၱာကမၼ႒ာန္းစတင္ပြားမ်ားျခင္း(သီးသန္႔က်င့္ျခင္း)

မိမိကိုယ္ကိုပဲ ေမတၱာစတင္ပြားပို႔ရပါမယ္၊ “က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ”လို႔ အႀကိမ္ ရာေထာင္မက မိမိကိုယ္ကို ဦးစြာ ေမတၱာပြားပါ။ မိမိကိုယ္ကို ေမတၱာပြားရတာ အားရေက်နပ္ထားရင္ သူတစ္ပါးကို ေမတၱာပြားရတာ လြယ္ကူပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အရပ္မ်ားကို စိတ္ျဖင့္ လွည့္လည္ရွာေသာ္လည္း မိမိကိုယ္ထက္သာၿပီး ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးသူကို မေတြ႔ႏိုင္ဘူးလို႔ ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူထားပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို သက္ေသျပဳၿပီး ေမတၱာပို႔တာဟာ ေမတၱာကမၼ႒ာန္းမွာ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။
ၿပီးမွ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိၿပီး ေမတၱာစတင္မပြားရမည့္ ပုဂၢိဳလ္က လြတ္ကင္းၿပီး မိမိအေပၚ ေက်းဇူးႀကီးမားတဲ့ ဆရာသမား မိဘဘိုးဘြားေတြထဲက (၅)ဦးခန္႔ကို ႀကိဳတင္ေရြးခ်ယ္ထားရမယ္။ မိမိကိုယ္ကို ေမတၱာပို႔ၿပီးေနာက္ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ေမတၱာခံယူမည့္ပုဂၢိဳလ္ကို မိမိအနား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနသလို စိတ္၀ယ္မွတ္ၿပီး “က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ၊ က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းပါေစ”လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမတၱာပြားရပါမယ္။
ေမတၱာခံယူမည့္ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးအေပၚ ေက်နပ္ၿပီးမွ ေနာက္တစ္ဦးကို ေျပာင္းရမယ္၊ အကယ္၍ ေမတၱာပြားရတာ အခက္အခဲရွိလာရင္ေတာ့ မိမိကိုယ္ကိုပဲ ေမတၱာျပန္ပြားပါ၊ ၿပီးမွ ေမတၱာခံယူမည့္ပုဂၢိဳလ္ကို ေျပာင္းယူပါ။
တခါတရံ အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္ကို ေမတၱာပြားရတာ လြယ္ကူၿပီး မ်က္ႏွာပံုပန္းသ႑ာန္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ျမင္လာတတ္ေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာက်ေတာ့ အခက္အခဲရွိေနတာလည္း ႀကံဳရတတ္တယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ လြယ္ကူတဲ့ ေမတၱာအာ႐ုံခံပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဦးစားေပး ပြားရပါမယ္။
ေမတၱာစိတ္ ညီညႊတ္မွ်တေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ ရန္သူ၊ မုန္းတဲ့သူ၊ အလြန္ခ်စ္တဲ့သူေတြကိုလည္း ပြားႏိုင္ပါၿပီ။
မိမိစိတ္ကို မိိမိၾကည္ညိဳဖူးမလားေတာ့မသိဘူး။ ေမတၱာခံယူမည့္ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကို စူးစိုက္ၿပီးေတာ့ က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ၊ က်န္းမာပါေစလို႔ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေမတၱာပို႔ေနရင္ မိမိစိတ္ထဲမွာ တျခားအာ႐ုံေတြ၊ တျခားစိတ္ကူးေတြ ဘာမွေပၚမလာေတာ့ဘူး၊ အဲဒီေမတၱာခံပုဂၢိဳလ္အေပၚမွာသာ စိတ္က စုၿပံဳစူးစိုက္ နစ္ေနတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လိုခ်င္တပ္မက္တဲ့စိတ္၊ စိတ္ပ်က္စိတ္ဆိုး စိတ္အလိုမက်တဲ့စိတ္၊ အိပ္ခ်င္ငိုက္ျမည္း ပ်င္းရိတဲ့စိတ္၊ စိတ္ပူပန္ပ်ံ႕လြင့္တဲ့စိတ္၊ ေၾကာင့္ၾကတဲ့စိတ္ႏွင့္ ရတနာသံုးပါးအေပၚ သို႔ေလာသို႔ေလာ မျပတ္သားတဲ့စိတ္ဆိုတဲ့ တားဆီးပိတ္ပင္တတ္တဲ့ နိ၀ရဏတရားငါးပါး ကင္းကြားေနတတ္တယ္။ ေမတၱာအင္အား ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ ေလ့က်င့္လာရင္ ေမတၱာခံပုဂၢိဳလ္နဲ႔ မိမိဟာ ၿပံဳးရႊင္ၾကည္လင္တဲ့သြင္ျပင္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထုိင္ေနသလိုပဲ စကၠန္႔ပိုင္း မိနစ္ပိုင္းၾကာတဲ့ထိ အသိစိတ္ထဲ စြဲၿမဲသက္၀င္ တည္ေနႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
တျခား ဘာအာ႐ုံခံမွ မရွိဘဲ ေမတၱာခံယူမည့္ပုဂၢိဳလ္ကို ပကတိ က်န္းမာေစလိုတဲ့စိတ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းသာ ျပည့္စံုေစလိုတဲ့စိတ္ေတြ အလိုလိုျဖစ္ေနတာဟာ တမင္တကာစိတ္ကူးႀကံဆၿပီး ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္အဆင့္မ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
၀ီရိယသန္သန္ တိုး၍ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ပြားမ်ားတဲ့ ေယာဂီမ်ားဟာ မိနစ္ပိုင္းမွ နာရီပိုင္းထိ ၾကည္လင္ခ်မ္းေျမ့တဲ့ ေမတၱာစိတ္နဲ႔ ေနႏိုင္လာပါတယ္။ အိပ္ငိုက္တာမဟုတ္ဘူး၊ စိတ္က ၾကည္လင္သန္႔စင္ေနတယ္။
မိမိရည္မွန္းထားတဲ့ အခ်ိန္နာရီးကာလတေလွ်ာက္လံုး ဘာစိတ္မွမရွိဘူး၊ ေမတၱာစိတ္မွ်ပဲ ရွိေတာ့တယ္။
ေမတၱာစိတ္မွ်ပဲ ရွိေနတာ အခ်ိန္ၾကာလာရင္ေတာ့ တခါတရံ ငါ့မွာ ဘာစိတ္ေတြ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မလဲလို႔လည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ စစ္ေဆးမိရက္သားျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလို (၀ိတက္)၀င္လာခိုက္ေတာ့ ေမတၱာစိတ္အစဥ္ ခဏပ်က္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ျပန္ၿပီး ထူေထာင္ရတာ ဘာမွ မပင္ပန္းဘူး၊ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ရတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔မရဘူး။
အဲဒီလို အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီး ေမတၱာစိတ္မွအပ က်န္တဲ့စိတ္ေတြ မျဖစ္ေတာကို သိရလို႔လည္း ေယာဂီသေဘာက်မိတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ မိမိစိတ္ကိုမိမိ လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲ ၾကည္ညိဳတယ္ဆိုတဲ့သေဘာကို ေယာဂီကိုယ္တိုင္ သေဘာက်ႏိုင္ပါၿပီ။
လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေက်ပြန္ေအာင္ ေမတၱာပြားၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဦးစြာ
မိမိထုိင္ေနတဲ့ အခန္းရဲ႕ မ်က္ႏွာအားလံုးကို ေမတၱာပြားရပါမယ္။

- မိမိထိုင္ရာမွ အေရွ႕ကေနၿပီး ေမတၱာ စ,ပြားတာ လြယ္ကူပါတယ္။ ဒါကို အထပ္ထပ္ပြားလို႔ ေက်ပြန္ရင္

- အိမ္၀န္းရဲ႕အရပ္မ်က္နွာအားလံုးကို ေမတၱာပြားရပါမယ္။

- ၿပီးရင္ ရပ္ကြက္ေက်းရြာနယ္နိမိတ္ထိ ေမတၱာပြားရပါမယ္။

- အဲဒီေနာက္ ၿမိဳ႕နယ္၊ ခ႐ုိင္၊ တိုင္းနယ္၊ ျပည္နယ္၊ ႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္အထိ အရပ္မ်က္ႏွာအားလံုးကို ေမတၱာပြားရပါမယ္။

- ဆက္ၿပီးေတာ့ ကမၻာကေန အနႏၲစၾက၀ဠာထိေအာင္ စိတ္ကို ျမွင့္ျမွင့္ၿပီးေတာ့ ခ်ဲ႕ခ်ဲ႕ၿပီးေတာ့ အရပ္မ်က္ႏွာအားလံုးကို ေမတၱာပြားရမယ္။

- အေလ႔အက်င့္ရလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အရပ္မ်က္ႏွာေဘာင္ေတြ မရွိေတာ့ဘဲ စက္၀န္းႀကီးအတိုင္း ေမတၱာလႈိင္းမ်ား ခ်ဲ႕ခ်ဲ႕ၿပီး သြားေနတယ္လို႔ ခံစားရတတ္ပါတယ္။

- အဲဒီအ၀န္းက ရံခါ လင္းေနတယ္၊ ရံခါ ေဖြးေနတယ္လို႔လည္း ထင္ရတတ္ပါတယ္။ မိမိကိုယ္ကေန ေမတၱာလိႈင္းမ်ား ပို႔တဲ့ဆီကို အမွန္တကယ္ ေရာက္ေနၿပီလို႔လည္း ခံစားရတတ္ပါတယ္။

- အထူူးသတိျပဳဖို႔လိုတာကေတာ့ မိမိရဲ႕ေမတၱာေၾကာင့္ ရန္သူငုပ္လွ်ဳိးၿပိဳလဲေစရမယ္၊ ရန္သူ ဒုကၡေရာက္ရမယ္၊ ငါ့ေမတၱာစူးရင္ သင္႐ူးၿပီလို႔ မေတြးမႀကံရဘူး၊ မရည္ရြယ္ရဘူး၊ ဒီလိုစိတ္သေဘာထားႏွင့္ ေမတၱာပို႔ရင္ေတာ့ ေမတၱာမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေဒါသအာဃာတ ရန္ၿငိဳးေတြသာ ျဖစ္ဖြယ္ရွိတယ္။ ပို႔တဲ့သူဆီကို ေမတၱာေရာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ျပင္ မိမိမွာပဲ ပူေလာင္ပင္ပန္းေစတဲ့ အကုသိုလ္ ကိေလသာစိတ္ေတြျဖစ္ၿပီး ပင္ပန္းဖြယ္ပဲရွိပါတယ္။ ေမတၱာရဲ႕ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာမႈနဲ႔ေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ပါပဲ။

ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲ၌ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ပြားမ်ားျခင္း

ေမတၱာဘာ၀နာပြားတာ ဦးစြာ မေနာ(စိတ္)ကေန ပြားေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အေလ့အက်င့္ရလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲကို ေမတၱာေရာက္ရွိေနပါၿပီ။ ဒီလိုေရာက္လာဖို႔ အေထာက္အကူျဖစ္ႏိုင္ဖို႔နည္းလမ္းကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရင္ မိမိက ဦးစြာ ေမတၱာပို႔ပါ။ တစ္ေနရာရာသြားရင္ ေမတၱာပို႔ၿပီးမွ သြားတဲ့ အေလ့အက်င့္လုပ္ပါ။ အိပ္ရာ၀င္ရင္လည္း အိပ္မေပ်ာ္မခ်င္း ေမတၱာပို႔ေနပါ။ ေမတၱာပို႔ရင္းပဲ အိပ္ေပ်ာ္ပါေစ၊ ႏိုးလာရင္းလည္း ေမတၱာစိတ္ႏွင့္ပဲ ႏိုးႏိုင္ဖို႔ ေလ့က်င့္ေပးပါ။ စားေသာက္တဲ့အခါလည္း ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္သူမ်ားကို ေမတၱာပြားၿပီးမွစားပါ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို သတိရရင္လည္း ေမတၱာအရင္ပြားပါအံုး။
ဒီလိုနဲ႔ အေလ့အက်င့္ အားေကာင္းလာတဲ့အခါမွာေတာ့ မိမိတမင္တကာ ေမတၱာစိတ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္စရာမလိုဘဲ အလိုလိုပဲ ေမတၱာစိတ္ျဖစ္ေနတာ သတိထားမိပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ထဲ သူ႔အလုိလိုပဲ ေက်းဇူးတင္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတတ္တယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္သူကို ေတြ႔ရင္လည္း လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ သနားက႐ုဏာစိတ္ေတြ ရင္ထဲ အလိုလိုပဲ ျဖစ္လာတတ္တယ္။

ေမတၱာရဲ႕ ေက်းဇူးႏွင့္ သာဓကကို ေဖာ္ျပရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ..။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က လက္တစ္ဖ်စ္တီးကာလမွ် ေမတၱာစိတ္ကို ပြားမ်ားျဖန္႔ျဖဴးပို႔သ မွီ၀ဲေနတဲ့ ရဟန္းကို စ်ာန္မွ မဆိတ္သုဥ္းေသာရဟန္း၊ ျပည္သူ႔ဆြမ္းကို အက်ဳိးရွိေအာင္ ဘုဥ္းေပးသံုးေဆာင္ေသာရဟန္းဆိုၿပီး အထူးခ်ီးမြမ္းေတာ္မူပါတယ္။
ထင္ရွားတဲ့သာဓကအေနႏွင့္ေတာ့ ဓမၼစႀကၤာေဒသနာဦးကို မေဟာၾကားခင္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးပါးႏွင့္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ေမတၱာေတာ္ဟာ အံ့ဖြယ္မွတ္သားစရာပါပဲ။
“ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ထိုပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတို႔၏ စိတ္ထားကို သိျမင္ေတာ္မူေလလွ်င္ အလံုးစံုေသာ သတၱ၀ါတို႔အေပၚ၌ မည္သည့္သတၱ၀ါအတြက္ဟု ရည္မွတ္ပိုင္းျခားမႈ မထားေသာအားျဖင့္ သိမ္းက်ဳံးျဖန္႔လႊမ္းထားႏိုင္ေသာ ေမတၱာစိတ္ဓာတ္ေတာ္ကို အက်ဥ္းခ်ဳံး ႐ုံးစု၍ သီးသန္႔ပိုင္းျခား သတ္မွတ္ေသာအားျဖင့္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတို႔အေပၚ၌သာလွ်င္ ေမတၱာျဖန္႔ပို႔ေတာ္မူ၏။ ဘုရားရွင္ေမတၱာဓာတ္ ထိခုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ထိုပဥၥ၀ဂၢီတို႔သည္ ဘုရားရွင္ႂကြလာေတာ္မူလွ်င္ (သိဒၶတၳလာလွ်င္ ခရီးဦးအႀကိဳမျပဳေတာ့ဘူးဟူေသာ)မိမိတို႔ မူလကတိအတိုင္း မရပ္တည္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ရွိခုိးျခင္း၊ ခရီးဦးႀကိဳဆိုျခင္းစေသာ အမႈကိစၥအားလံုးကို ျပဳမိၾကေလၿပီ” ဒါက ေမတၱာရဲ႕သာဓကပါပဲ။
ေနာက္သာဓကတစ္ခုကလည္း ျမတ္စြာဘုရားဟာ စႀကၤာ၀ဠာအနႏၲတို႔အေပၚ၌ ျဖန္႔လႊမ္းပို႔ႏုိင္တဲ့ ေမတၱာစိတ္ဓာတ္ကို နာဠာဂီရိဆင္တစ္ေကာင္တည္းအေပၚမွာသာ စုၿပံဳျဖန္႔လႊမ္းေတာ္မူပါတယ္။ နာဠာဂီရိဆင္ဟာ ဘုရားရွင္၏ေမတၱာစိတ္ကို ထိခုိက္ေနၿပီျဖစ္လုိ႔ ေဘးရန္ကင္းစြာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ေျခေတာ္အစံုမွာ ခိုလႈံတုပ္၀ပ္ပါေတာ့တယ္။
ေမတၱာကမၼ႒ာန္းအားထုတ္မည့္သူ သတိထားရမည့္ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္ကေတာ့.. ေမတၱာစြမ္းအားဟာ ေရွးအခါကသာ စြမ္းတယ္၊ ယခု မစြမ္းေတာ့ဘူးလို႔ မမွတ္ယူရဘူး၊ တရားတို႔မည္သည္ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ၊ အခ်ိန္ကာလ၊ ေနရပ္ေဒသဟူ၍ မရွိေကာင္းပါဘူး။ အရင္လည္း စြမ္းတယ္၊ ခုလည္း စြမ္းတယ္၊ ေနာင္လည္း စြမ္းပါတယ္။ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူတဲ့ တရားေတာ္မွန္သမွ်ဟာ.. တကယ္က်င့္ႀကံရင္ တကယ့္ကိုပဲ အစြမ္းထက္လွပါတယ္။ က်င့္ႀကံအားထုတ္ေနသူေတြ ရွိသေရြ႕လည္း သာသနာဟာ မကြယ္ေပ်ာက္ပါဘူး။ ဒါကို ေသေသခ်ာခ်ာသိၿပီး ေလးေလးနက္နက္ ယံုၾကည္ထားမွ ထိထိေရာက္ေရာက္လုပ္ျဖစ္မွာပါ။ ေနာက္ၿပီး ေမတၱာပြားမ်ားတဲ့ကံဟာလည္း ဘ၀သံသရာမွာ အလြန္ႀကီးကိုပဲ အက်ဳိးေပးသန္လွပါတယ္ဆိုတာကို အထက္မွာ ရွင္းျပခဲ့ၿပီးပါၿပီေနာ္..။

အရွင္ေခမာနႏၵ(မဟာၿမိဳင္ေတာရ) ေမတၱာကမၼ႒ာန္းလက္ေတြ႔႐ႈပြားနည္းစာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

ဤစာကို ဖတ္႐ႈရေသာသူအေပါင္း ေမတၱာ၏ေအးခ်မ္းမႈမ်ားျဖင့္ ျပည့္စံုၾကပါေစ…

ဤေကာင္းမႈကုသုိလ္ေၾကာင့္ နိမ့္ေသာကံျမင့္၊ ပိတ္ေသာဉာဏ္ပြင့္၍ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကိုမ်က္ေမွာက္ျပဳသည့္တိုင္္ေအာင္ အေၾကာင္းအေထာက္ပံ့ေကာင္းျဖစ္ရပါေစ။

မိဘတို႔၏ေက်းဇူးတရား

မိဘတို႔၏ေက်းဇူးတရားကို ယူဇနာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ အျမင့္ေဆာင္ေသာ ျမင္းမိုရ္ ေတာင္ႏွင့္ ဥပမာကပ္ ဂုဏ္ႏိႈင္းအပ္လည္း ဤမွ်ျမင့္ဆို ထိုျမင္းမိုရ္မွာ ႏြားခ်ိဳခန္႔သာရွိေတာ့ သည္ဟု ဗုဒၶျမတ္ဘုရား ေဟာၾကားခဲ့၏။ မိဘမ်ားသည္ ျဗဟၼာအလား စိတ္ထားပိုင္ရွင္မ်ား လည္းျဖစ္ၾကသည္။။ ကိုယ္၀န္တည္ရာ ရွိလာေသာအခါ ေရာဂါကင္းပါေစ၊ အဂၤါေျခလက္ ျပည့္စံုပါေစဟု သေႏၶသားအား ေမတၱာပို႔၏။ ေမြးဖြားလာလို႔ ငိုသံၾကားကလည္း ကရုဏာ တရား ျဖစ္ပြားၾက၏။ သားသမီးမ်ား လမ္းေလွ်ာက္ေျပးလႊား ကစားၾက၍ ထိုထိုအတတ္ မြန္ျမတ္သည့္ပံု ေတြ႔ႀကံဳျပန္ေတာ့ မုဒိတာတရား ျဖစ္ပြားၾက၏။ ကိုယ့္ေျခကိုယ့္လက္ မားမား ရပ္၍ အိမ္ယာခြဲကာ စီးပြားရွာႏိုင္လို႔ မိဘအကူ မယူရဘဲ ေနသည့္အခါက်ျပန္ေတာ့လည္း သားသမီးတို႔အေပၚ၌ ဥေပကၡာတရား ပြားမ်ားၾကသည့္ မိဘတို႔၏ ေက်းဇူးမွာကား လြန္စြာ မ်ားျပား ႀကီးမားလွပါသည္။

မိဘတို႔၌ ဆပ္လို႔မကုန္ႏိုင္ေသာ ဂုဏ္ေတာ္မ်ား ရွိေသာေၾကာင့္ အနႏၲဂိုဏ္း၀င္ ေက်းဇူးရွင္မ်ား အျဖစ္ အၿမဲဂါရ၀ ရိုေသၾကရမည္ျဖစ္သည္။ မိဘေမတၱာ သီတာေရစင္ပမာ ေအးျမသည္သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သားသမီးတို႔အတြက္ဆိုလွ်င္ အဆန္မရွိ အစုန္သာလွ်င္ရွိေသာ ေမတၱာရွင္ မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဖ၀ါးလက္ႏွစ္လံုး ဖခံုးလက္ႏွစ္သစ္မွ အစျပဳ၍ လူျဖစ္ေအာင္ ေကၽြးေမြးခဲ့ ၾကၿပီးလွ်င္ ငါးအင္ေသာ၀တၱရား မပ်က္ျပားရေအာင္လည္း ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ၾကသည္။ လူဘံု အလယ္ ဂုဏ္အငယ္ဘို႔ ပညာရည္ႏို႔ ေသာက္စို႔ႏိုင္ရန္လည္း မိဘတု႔ိကပဲ ေဆာင္ရြက္ေပး ခဲ့ၾကသည္။ “ေတာင္းဆိုးပလုံးဆိုးသာ ပစ္ရိုးထံုးစံရွိသည္၊ သားဆိုးသမီးဆိုးကိုေတာ့ ပစ္ရိုး ထံုးစံမရွိ”သည့္မိဘမ်ားပင္ မဟုတ္ပါေလာ။

အနႏၲေက်းဇူးရွင္ ထိုမိခင္ဖခင္တို႔၏ ေက်းဇူးတရားကို ဘယ္ေသာအခါမွ မေမ့အပ္။ အခြင့္သင့္ တိုင္း မိမိတတ္ႏိုင္သမွ် မွန္စြာေက်းဇူးဆပ္ရပါမည္။ မဆပ္ႏိုင္ဘူး ထားလိုက္ဦး၊ ေက်းဇူး မကန္းမိဘို႔ အေရးႀကီးသည္။ ေက်းဇူးကန္းမိလွ်င္ ယခုဘ၀မွာတင္္ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ၾကရမည့္ အျပင္ မဂ္ဖိုလ္မွလည္း ဖီလာျဖစ္သြားႏိုင္ေပသည္။ မိဘႏွစ္ပါးက သားသမီးဆယ္ကိုးေယာက္ ကို ေကၽြးေမြးထားႏိုင္ေသာ္လည္း သားသမီးဆယ္ကိုးေယာက္က မိဘႏွစ္ပါးကို မေကၽြးေမြးႏိုင္ သည္မွာ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ေက်းဇူးတရားကို မသိမႈႏွင့္သတိတရား ေမ့ေလ်ာ့ေနမႈေၾကာင့္ ပင္ျဖစ္သည္။ ေလာက၌ ရခဲလွေသာ သူႏွစ္ဦးသည္ရွိ၏။ ထိုသူတို႔မွာ-
(၁) ေရွးဦးစြာ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာသူႏွင့္
(၂) သူ႔ေက်းဇူးကိုသိၿပီး ျပန္လည္ေက်ေအာင္ဆပ္ႏိုင္ေသာသူတို႔ျဖစ္ၾကသည္။
ရခဲၿပီးမြန္ျမတ္သည့္သူျဖစ္ေအာင္ မိဘေက်းဇူးကိုသိၿပီး ေက်ႁပြန္ေအာင္ဆပ္ႏိုင္ဘို႔္ သတိတရား မေမ့ေလ်ာ့ဘဲ ရိုေသေလးျမတ္စြာ ေပးဆပ္ၾကရပါမည္။

ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ သားသမီးယုတ္တို႔မွာကား မိဘဆီမွ အေမြရလမ္းမျမင္လွ်င္ ထံပါးနီးရပ္ မကပ္ၾကဘဲ ေရွာင္တတ္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “မိဘကိုပင္၊ ဥစၥာျမင္မွ၊ ခင္မင္ျမတ္ေလး၊ သားတို႔ ေကၽြး၏၊ သမီးတို႔ေမြး၏၊ ပဲေရြးမရွိ၊ မိဘတို႔အား၊ သမီးသားသည္၊ ထံပါးနီးရပ္၊ မကပ္တုန္လ်င္း၊ ေရွာင္ၾကခြင္း၏။”ဟူ၍ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ေရးစပ္ေတာ္မူ ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။္။ မိဘတိုု႔၌ ဥစၥာရွိလွ်င္ မေသခင္ကပင္ အေမြခြဲခ်င္ၾကသည့္ သားသမီးမ်ား လည္း ရွိၾကေပသည္။ မိဘတို႔ ေသသြားလို႔ အေမြမညီၾကလွ်င္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမခ်င္း ရံုးတက္ကာ သူ႔ထက္ငါအၿပိဳင္ျပဳ အေမြလုၾကသည္လည္းရွိသည္။ မည္မွ်သံေ၀ဂရစရာ ေကာင္းလိုက္သနည္း။ အေမြယူ မွားေနၾကသည္။ သားသမီးတို႔မည္သည္ မိဘတို႔၏ ေကာင္းမႈ အေမြမ်ားကို ဆက္လက္ခံယူက်င့္သံုးရမည္သာျဖစ္၏။ ဤမွ်တင္မဟုတ္ေသး၊ မိဘတို႔ဂုဏ္ တိုးပြားေရးကို အေလးထားကာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေပးရမည္ျဖစ္သည္။ သားသမီးအမ်ိဳး အစား(၃)မ်ဳိးရွိ၏။ ၎တို႔မွာ-
(၁) အတိဇာတ- မိဘထက္သီလ၊ သမာ၊ ပညာစေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူး လြန္ျမတ္ေသာသူ။
(၂) အႏုဇာတ- မိဘႏွင့္ ဂုဏ္ေက်းဇူး တူမွ်ေသာသူ။
(၃) အ၀ဇာတ- မိဘေအာက္ ဂုဏ္ေက်းဇူး နိမ့္ည့ံေသာသူတို႔ ျဖစ္ၾကေပသည္။

မိဘတို႔၏ ေမြးေကၽြးေဟာင္းကို ျပန္လည္ေက်းဇူးဆပ္သည့္လမ္းစဥ္မွာ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ တိုင္ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူခဲ့ေသာ အလြန္ထူးမြန္ျမတ္သည့္ ပါရမီကုသိုလ္ထူးႀကီးပင္ျဖစ္သည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္မ်ားသည္ ယင္းကုသိုလ္ေတာ္ျမတ္ကို သတိဉာဏ္ကပ္၍ ဘ၀ အသေခ်ၤအနႏၲ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မဟာနႏၵိယေမ်ာက္မင္းဘ၀ ျဖစ္စဥ္ အခါက ဖခင္ေမ်ာက္မင္း မရွိသည့္ေနာက္ စိုးစံအုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ခဲ့သည္။ မင္းျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ စားေသာက္ဖြယ္ရာ အျဖာျဖာႏွင့္္ ေခ်ာသက္လ်ာမိဖုရားမ်ား ရွိပင္ျငားေသာ္လည္း မိခင္အို မ်က္မျမင္ကိုသာ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးရန္ စည္းစိမ္အမ်ား စြန္႔ထားခဲ့၏။ တစ္ေန႔တြင္ မုဆိုး တစ္ေယာက္ ေတာလည္ေရာက္လာၿပီး မိခင္အိုႀကီးကို ပစ္မည္လုပ္ေတာ့ “မိခင္အိုႀကီးအား ခ်မ္းသာထား၍ ကၽြႏ္ုပ္အားသာ သတ္ယူပါ”ဟု အေသခံကာ ေက်းဇူးဆပ္ခဲ့ေလသည္။ သု၀ဏၰ သာမ လုလင္ဘ၀မွာလည္း မ်က္မျမင္မိဘမ်ားကို လုပ္ေကၽြး၍အသက္ေမြးေနစဥ္ ဘုရင္မင္း တရား ေတာလည္သြားရာ သု၀ဏၰသာမအား သမင္ထင္ကာ အျမင္မွား၍ ေလးႏွင့္ပစ္ခြင္း လိုက္သည္တြင္ မိဘလုပ္ေကၽြးသည့္သားျမတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သိၾကားမင္းမေနသာေတာ့ဘဲ လူ႔ျပည္ဆင္းကာ ေဆးကုသေပးရန္ မိဘမ်ားလိုရာဆု ေမးသည့္အခါ “သားေရႊအိုး ထမ္းလာတာကို ျမင္လိုပါေၾကာင္း” ဆုေတာင္းလိုက္သျဖင့္ မ်က္မျမင္မိဘမ်ား စကၡဳႏွစ္ကြင္း အလင္းရေစခဲ့သည္မွာလည္း မိဘကိုလုပ္ေကၽြးေသာ အေလာင္းေတာ္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေၾကာင့္ ပင္ ျဖစ္ေပသည္။

“ျမတ္စြာဘုရား ဘုန္းကံႀကီးမားေပစြတကား”ဟူ၍ အေပၚယံသာ ၾကည္ညိဳကာမေနႏွင့္။ ႀကီးမားေစေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားကလည္း ထိုကဲ့သို႔ မိဘေက်းဇူးကိုသိၿပီး လုပ္ေကၽြးခဲ့ ေသာ ဘ၀မ်ားမွာ အသေခ်ၤအနႏၲပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ ယခုေခတ္၌ ဘုန္းကံႀကီးမားသူ နည္းပါး သည္မွာ မိဘေက်းဇူးတရားကိုေမ့ၿပီး ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳး ေမာ္မဆံုးႏိုင္ဘဲ ငါးအာရံုအင္အစု ခင္မႈႏွင့္ ေန႔ကုန္ေနၾကလို႔သာျဖစ္သည္။ ေခတ္ပညာတတ္ကၽြမ္းလာေတာ့ အိုႀကီးခ်က္မ ဘာမွ်မသိလွ သည့္ မိဘေတြပါလားဟူ၍လည္း ကဲ့ရဲ႕ကာအျပစ္ဆို အညစ္ပိုတတ္ၾကသည့္ သားသမီးမ်ား လည္းရွိၾကသည္။ အမည္ေနာက္မွာ ဆယ္ဘြဲ႔ခ်ိတ္ထားေသာ္လည္း မိဘကို ေစာ္ကားေသာ သားသမီးမ်ားမွာ အဟိတ္တိရိစၧာန္လိုသာျဖစ္ေပသည္။ ေက်ာင္းကသင္ေပးထားေသာ အတတ္ကား သညာသိ၊ ႏွလံုးသားမွလာေသာ အသိကား ပညာသိ ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ ပါရမီထိုက္သည့္ ကုသိုလ္မ်ားမွာ ပညာသိျဖင့္လုပ္မွရ၏။

ထိုသို႔အသိ ပညာရွိကား မိဘေက်းဇူး မဆိုထားႏွင့္၊ “တစ္လုတ္စားဘူး သူ႔ေက်းဇူး”ပင္ ၿမဲစြာသတိကပ္ ေပးဆပ္တတ္ၾကသည္။ လူလားေျမာက္ေအာင္ အသက္ႏွင့္ရင္း ေမြးေပးခဲ့ၿပီး အလုတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေကၽြးဘူးထားေသာ မိဘေက်းဇူးမွာကား ဆိုဖြယ္ရာမရွိေတာ့ၿပီ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ထံုး ႏွလံုးမူၿပီး လမ္းၫႊန္ေပးထားသည့္အတိုင္း ေလာကီေလာကုတၱရာ နည္းရွစ္ျဖာျဖင့္ မိဘတို႔၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို အခါအခြင့္ မလင့္ေစဘဲ အျမန္မွန္စြာ ေပးဆပ္ပါေလ။
ေလာကီနည္းျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္နည္း
(၁) စားေရးအတြက္ ေထာက္ပံ့ျခင္း။
(၂) ၀တ္ေရးအတြက္ ေထာက္ပံ့ျခင္း။
(၃) ေနေရးအတြက္ ေထာက္ပံ့ျခင္း။
(၄) က်န္းမာေရးအတြက္ ေထာက္ပံ့ျခင္း။
ေလာကုတၱရာနည္းျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္နည္း
(၁) ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာစေသာ ရတနာျမတ္သံုးပါးတို႔အေပၚ၌ သဒၶါတရားမရွိသည့္ မိဘတို႔ကို သဒၶါတရားရွိေအာင္ တရားေဟာေပးျခင္း။
(၂) ကိုယ္က်င့္သီလေကာင္း မရွိေသာမိဘမ်ားအား သီလရွိေအာင္ တရားေဟာေပးျခင္း။
(၃) စြန္႔လႊတ္ေပးကမ္း မလွဴဒါန္းၾကေသာ မိဘမ်ားကို စြန္႔လႊတ္စာဂ အာစာရႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ တရားေဟာေပးျခင္း။
(၄) အမွန္အမွား မပိုင္းျခားတတ္ဘဲ ပညာဉာဏ္ နည္းပါးေသာမိဘမ်ားအား ပညာရွိ ေအာင္ တရားေဟာေပးျခင္း။
(တရားဓမၼ မေဟာတတ္ကလည္း တျခားနည္းမ်ားျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကရပါမည္္။)

မိဘေက်းဇူး လြန္စြာႀကီးလွေသာေၾကာင့္ ေလာကီနည္း တစ္နည္းတည္းျဖင့္ေတာ့ အသက္ရာ တိုင္ ေပးဆပ္ႏိုင္ေသာ္လည္း မိဘေက်းဇူး မေက်ႏိုင္ေပ။ ၎ကို ကိုးခန္းပ်ိဳ႕လကၤာမွာ “မိကို လက္ယာ၊ ဖကိုလက္၀ဲ၊ ကိုင္ခ်ီဆြဲလ်က္၊ ပခံုးထက္၀ယ္၊ အသက္ရာတိုင္၊ မမုန္းႏိုင္ဘဲ၊ သံုးတိုင္၀တ္တြား၊ လုပ္ေကၽြးျငားလည္း၊ ေမြးဖြားသိုက္က်ဴး၊ ရွိတင္ဘူးသည့္၊ ေက်းဇူးဂုဏ္ၿပိဳင္၊ မဆပ္ႏိုင္ခဲ့။” ဟူ၍ ေရးစပ္ထားေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိဘေက်းဇူး ျမင္းမိုရ္ဦးကို အထူးေက် ေအာင္ ဆပ္ၾကရန္မွာ ေလာကီနည္း တစ္ခုတည္းျဖင့္ မလံုေလာက္၊ ေလာကုတ္နည္းျဖင့္ပါ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကရပါမည္။ ဤနည္းျဖင့္ ဆပ္လွ်င္ကား ေက်းဇူးေက်သည့္ လမ္းစဥ္ျဖစ္ေၾကာင္း “မိဘေက်းဇူး၊ ေႂကြးအထူးကို၊ ၾကည္ႏူးတံု႔ကာ၊ ဆပ္လိုပါမူ၊ သဒၶါကင္းပ၊ သီလမျဖဴ၊ အလွဴမေပး၊ ကင္းေ၀းသုတ၊ မိႏွင့္ဖကို၊ ေျဖာင့္ျဖခ်ိဳသာ၊ ေစတနာျဖင့္၊ သဒၶါစာသား၊ ျမတ္တရားႏွင့္၊ စံုုျငားေလေအာင္၊ က်ိဳးအားေဆာင္ကာ၊ မ်ားေျမာင္ေထေထ၊ ေက်းဇူးေက်မည္၊ ဆပ္ေလသူတို႔၊ လမ္းစဥ္တည္း။”ဟူ၍ ေရွးပညာရွိတို႔က ဗုဒၶျမတ္ဘုရား ႁမြက္ၾကားခဲ့သည့္ အတိုင္း ကိုးကားကာ ေရးသားေတာ္မူခဲ့ၾကေပသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ေနာက္ဆံုး နိဂံုးခ်ဳပ္ရပါလွ်င္ “မိဘႏွစ္ျဖာ၊ ရွိေနပါလည္း၊ ေက်းဇူးမသိ၊ မဆပ္ဘိက၊ တစ္သက္လံုးလံုး၊ လူျဖစ္ရံႈး၏။”ဆိုသည့္ ပညာရွိတို႔ သတိေပးထားရာအတိုင္း မိမိကိုယ္ကို သတိျဖစ္ေစျခင္းငွာလည္းေကာင္း၊ စာရႈသူ ဓမၼခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္တို႔အားလည္း သတိတရား ပြားမ်ားေစျခင္းငွာလည္းေကာင္း ဤဓမၼေဆာင္းပါးျဖင့္ ပါရမီဒါန ျပဳလိုက္ရပါသည္။ စာရႈသူ ပရိတ္သတ္အားလံုး အပူခပ္သိမ္း ဒုကၡၿငိမ္း၍ သႏၲိဓါတ္ျမတ္ ကိန္းႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။

ဘာ၀နာ ဘာလဲ ဘယ္လဲ

ဘာ၀နာ ဘာလဲ ဘယ္လဲ

-------------

အိႏၵိယႏုိင္ငံ, နယူးေဒလီျမိဳ႕ ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ရွိ တီဟာအက်ဥ္းေထာင္သည္ လူမဆန္ အၾကင္နာကင္းမဲ့သည့္အရာမွာ ထိပ္တန္းကေျပးလ်က္ရွိ၏။ ျပႆနာေပါင္းကလည္း ေသာင္းေျခာက္ ေထာင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားလွ၏။ ``ေလာကငရဲ´´ဟူသတတ္။

ထုိကဲ့သုိ႔ေသာအက်ဥ္းေထာင္အတြင္းရွိ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္က ေျပာလုိက္သည့္ စကား တစ္ခြန္းမွာ ကုိယ့္နားကိုပင္ မယုံၾကည္စရာ ျဖစ္ေလာက္ပါေပ၏။

``ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ဘာ၀နာ႐ႈမွတ္ေနပါတယ္´´တဲ့။

ေလာကႀကီးသည္ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွ၏။ တခါတရံ ``လုံး၀ မျဖစ္ႏုိင္´´ ဟုထင္သည့္အရာ မ်ားက ကုိယ့္ေရွ႕မွာပင္ ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္ေန၏။ ၁၉၉၃-ခုႏွစ္၌ ဆရာႀကီးဂုိအင္ဂါသည္ ထုိ တီဟာ ေထာင္အတြင္းမွာ ၁၀-ရက္တရားစခန္းပြဲ က်င္းပခဲ့၏။ ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး အမ်ိဳးသမီး ရဲအရာ ရွိႀကီး ေဘဒီ၏တုိက္တြန္းေတာင္းပန္ခ်က္ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးဂုိအင္ဂါက က်င္းပခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

´´ဘာ၀နာဆုိတာ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ရွာေဖြေရးခရီးထြက္တာပါ´´

´´ဘာ၀နာရဲ႕ပန္းတုိင္ကေတာ့ ေကာင္းမြန္တဲ့ဘ၀တစ္ခုမွာ ေနထုိင္သြားေရးပဲျဖစ္ပါတယ္´´

အက်ဥ္းေထာင္အတြင္းမွာ က်င္းပသည့္ ဆရာႀကီးဂုိအင္ဂါ၏တရားစခန္းမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ အသံမ်ားျဖစ္ပါသည္။ (ဤအေၾကာင္းအရာအားလုံးကုိ VCDျဖင့္မွတ္တမ္းတင္ထားပါသည္။ စိတ္၀င္စားသူ မ်ား ေလ့လာၾကည့္႐ႈႏုိင္ပါသည္။ မိမိသည္ ဤVCDကိုၾကည့္လုိက္သည့္အခါ စိတ္ထဲမွာ အံ့ၾသျခင္း ၾကည္ႏူးျခင္း တုိ႔ျဖစ္ရပါသည္။ )

တရားစခန္းၿပီးေသာအခါ ဘာသာေပါင္းစုံကုိးကြယ္ေနသည့္ အက်ဥ္းသားမ်ား၏ စိတ္ဓာတ္ သည္ ေျပာင္းလဲသြားၾက၏။ ယခင္ကလုိ မ႐ိုင္းစုိင္းေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေထာင္အရာရွိမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံ တဲ့အခါ ပုိၿပီးအဆင္ေျပသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ အက်ဥ္းသားအခ်ိဳ႕သည္ ေထာင္မွ လြတ္ေျမာက္သြား သည့္အခါ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ ေနထုိင္သြားၾကေလ၏။ ဤကား ဘာ၀နာ၏စြမ္းအင္ပင္တည္း။

ဘာ၀နာသည္ အက်ဥ္းသားမ်ားကိုေတာင္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေအာင္လုပ္ႏုိင္သည္ဆုိလွ်င္ အရပ္ ထဲမွာ ရွိသည့္ လူတုိ႔အတြက္မွာမူကား အဘယ္ဆုိဘြယ္ရာရွိပါအံ့နည္း။

လူႀကီးလူငယ္မဟူ လူမႈေရး, စီးပြားေရးစသည့္အလုပ္မ်ားကိုု လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္သည့္အခါ အလုိမက်မႈ၊ ဂနာမၿငိမ္မႈ၊ အေျပာင္းအလြဲျမန္မႈ၊ အားငယ္မႈ၊ စိတ္ညစ္မႈ၊ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္မႈ၊ ပတ္၀န္း က်င္တစ္ခုလုံးကုိ အဆုိးျမင္ေနမႈ၊ သည္းမခံႏုိင္မႈစသည့္ အက်င့္ဆုိး, စ႐ုိက္ဆုိးမ်ား တခါတရံ ျဖစ္ေပၚ လာတတ္ပါသည္။

ယင္းအက်င့္ဆုိးမ်ား ရွိေနသမွ်ကာလပတ္လုံး ဘ၀မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ, သာယာမႈတုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ ေတာ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယင္းအက်င့္ဆုိးမ်ားကုိ ဖယ္ရွားပစ္ရေပမည္။ ဘာျဖင့္ ဖယ္ရွားမည္နည္း။ ``နည္းလမ္း´´ လုိေန၏။ ယင္းနည္းမွာ အျခားမဟုတ္၊ ဘုရားျမတ္စြာ၏ ``ဘာ၀နာ´´ တည္း ဟူေသာ နည္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။ (သတၱာနံ ၀ိသုဒၶိယာ)

ဤေနရာ၌ ဘာ၀နာဟုဆုိေသာ္ျငားလည္း ယခုဘ၀မွာပင္ သံသရာဤဘက္ကမ္းမွ ျပည္နိဗၺာန္ ဟုိဘက္ကမ္းကုိ ခ်က္ခ်င္းေရာက္ႏုိင္မည့္ ဘာ၀နာကုိ မဆုိလုိေသးပါ။ (ယင္းဘာ၀နာကိုေတာ့ ထုိထုိ ကမၼ႒ာန္းဆရာမ်ားထံ၌ နည္းခံၾကပါေတာ့)။ လူတုိ႔ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ အလြယ္တကူ က်င့္သုံးႏုိင္ေသာ ဘာ၀နာကုိ ဆုိလိုပါသည္။ (အိမ္တြင္းဘာ၀နာဟုေျပာႏုိင္ပါသည္။) ယင္းဘာ၀နာဆုိတာ ဘာလဲ။ ဘယ္လဲ။

သမထဘာ၀နာ (သမထကမၼ႒ာန္း) ကို ဘယ္လုိအားထုတ္ရမလဲ

စိတ္ကုိ ျဖဴစင္ေအာင္, ျမင့္ျမတ္ေအာင္ အဆင့္ဆင့္ျမႇင့္တင္ေပးသည့္က်င့္စဥ္ကုိ ``ဘာ၀နာ´´ ဟုေခၚ၏။ (ဘာ၀နာႏွင့္ကမၼ႒ာန္းအတူတူပင္)။ ယင္းဘာ၀နာသည္ သမထဘာ၀နာႏွင့္ ၀ိပႆနာဘာ၀နာ ဆုိၿပီး ၂-မ်ိဳးရွိပါသည္။ သမထ ဘာ၀နာ ဆုိသည္ကား ၀င္ေလထြက္ေလ(အာနာပါန) စသည့္ အာ႐ုံတစ္ခုခုကို စိတ္တည္ၿငိမ္မႈႈ ``သမာဓိ´´ ရရွိေအာင္ တစုိက္မတ္မတ္ ရႈတ္မွတ္ျခင္းပင္တည္း။

မည့္သည့္အာ႐ုံကုိပဲ ႐ႈ႐ႈ (ဗုဒၶါႏုႆတိ - ဘုရားဂုဏ္ကိုပဲ အာ႐ုံျပဳျပဳ၊ ေမတၱာ - လူနတ္ တိရစၧာန္မ်ားအား ေမတၱာကိုပဲ ပုိ႔ပို႔) တည္ၿငိမ္မႈ သမာဓိရဖုိ႔သာ အဓိကျဖစ္၏။ ယင္းသုိ႔တည္ၿငိမ္ေနလွ်င္ အကုသုိလ္ တရားဆုိးမ်ား ျဖစ္ခြင့္မရွိေတာ့။ ယင္းသုိ႔ျဖစ္ခြင့္ မရွိလွ်င္ စိတ္သည္ ၿငိမ္းေအးေန၏။ ထုိသုိ႔ ၿငိမ္းေအး ေစတတ္ေသာနည္းကုိပင္ ``သမထ´´ဟုေခၚရ ေပသည္။

``ဦးဇင္းဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဘာ၀နာကို ဘယ္လုိ ႐ႈမွတ္ရသလဲဆုိတာကို သိခ်င္တာနဲ႔ တရားစာအုပ္ေတြကို ဖတ္တယ္၊ ဆရာေတာ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကို နာတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေယာင္၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနတယ္၊ အတိအက် ေကာက္ခ်က္ခ်လုိ႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္၊ ဟုိ ဆရာေတာ္က တစ္မ်ိဳးေရးလုိက္ ဒီဆရာေတာ္က တစ္မ်ိဳးေဟာလုိက္နဲ႔ဆုိေတာ့ အယူအဆေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္ဘုရား၊ ဒီေတာ့ ဘာ၀နာကုိ ဘယ္လုိ႐ႈမွတ္ရမလဲဆုိတာကုိ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း မသိဘူးျဖစ္ေနတယ္ဘုရား´´ဟု တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က သူ၏ ခံစားခ်က္ကုိ မိမိအား ေလွ်ာက္ထားေလ၏။

သူေျပာသည့္စကားမွာ သဘာ၀က်လွ၏။ လူမမည္ကေလးတစ္ေယာက္အဖို႔ အလြန္ႀကီးက်ယ္ ခန္းနားေသာ ေစ်းႀကီးထဲသုိ႔ေရာက္သြားေသာအခါ ဘယ္နားေရာက္လုိ႔ ေရာက္မွန္းမသိ၊ ကုိယ္ လုိခ်င္သည့္ ပစၥည္း ဘယ္နားမွာ ရွိလုိ႔ရွိမွန္းမသိ ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ တရားကို စိတ္၀င္စားကာစ လူငယ္ လူရြယ္တစ္ေယာက္အဖုိ႔ ပိဋကတ္စာေပက်မ္းဂန္ႀကီးမ်ား၊ သုတၱန္တရားေတာ္မ်ားကို ေလ့လာ ဖတ္႐ႈ နာယူေသာအခါ ကမၼ႒ာန္း, ဘာ၀နာ, သမထ, ၀ိပႆနာ, သတိပ႒ာန္ ဆုိသည့္စကားလုံးမ်ား၏ အဓိပၸါယ္ကို ဘယ္လုိမွတ္လုိ႔ မွတ္ရမွန္းမသိ၊ တရားကုိ ဘယ္လုိ အားထုတ္လုိ႔အားထုတ္ရမွန္းမသိ၊ ျဖစ္ကုန္ေတာ့ သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ လယ္တီဆရာေတာ္စေသာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည့္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ တရား ႐ႈမွတ္ပုံနည္းမ်ားကုိ အေျခခံကာ လူငယ္လူရြယ္မ်ားအား ရည္ရြယ္၍ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ က်င့္သုံးႏုိင္ေသာ ဘာ၀နာ႐ႈမွတ္ပုံကုိ တင္ျပလုိက္ပါသည္။

ဘာ၀နာကုိပြားမ်ားအားထုတ္ေသာ (သို႔မဟုတ္) ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းေသာသူသည္ ထုိင္ျခင္း၊ သြားျခင္း၊ ရပ္ျခင္း၊ ေလ်ာင္းအိပ္ျခင္းတည္းဟူေသာ ဣရိယာပုထ္ (မွ်တေအာင္ေနနည္း) ၄-မ်ိဳး တုိ႔တြင္ မိမိတုိ႔ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလုိ ႐ႈမွတ္ႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ တရားစခန္းပြဲ၌ကား စုေပါင္း၍ အားထုတ္သည့္အတြက္ ထုိင္၍ အားထုတ္ျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ပါသည္။

သမထကုိ အားထုတ္ေသာသူသည္ ေရွးဦးစြာ ခါးကိုေျဖာင့္ေျဖာင့္ထားၿပီး ထုိင္ပါ။ (အိပ္ရာေပၚ ၌ လွဲေလ်ာင္း၍လည္း ႐ႈမွတ္ႏုိ္င္၏။) ထုိ႔ေနာက္မွ - - -

• မိမိ၏စိတ္ကုိ ႏွာသီးဖ်ားျဖစ္ေစ၊ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ား၌ျဖစ္ေစ ခုိင္ၿမဲစြာကပ္ထားၿပီး ၀င္ေလ ထြက္ေလကုိ အာ႐ုံျပဳပါ။
• ၀င္ေလထြက္ေလကို မွန္မွန္႐ွဴပါ။ ၀င္လာၿပီ ထြက္သြားၿပီဟုႏႈတ္က ဆုိစရာမလုိပါ။
• အျခားမည္သည့္အာ႐ုံအေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္မေရာက္ေစဘဲ ၀င္တုိင္းထြက္တုိင္း သိေအာင္ ႐ႈမွတ္ပါ။
• ႏွာသီးဖ်ား (သုိ႔) ႏႈတ္ခမ္းဖ်ား၌ ၀င္ေလထြက္ေလ ထိထိေနတာကို သိသိေနပါ။
• ေညာင္းလည္းမျပင္ ယားလည္းမကုတ္ပဲ နာရီ၀က္၊ တစ္နာရီစသည္ျဖင့္ မိမိသတ္မွတ္ ထားသည့္ အခ်ိန္ကာလထိ ႐ႈမွတ္ပါ။

အခ်ိန္ၾကာၾကာ ႐ႈမွတ္သည့္အခါ စတင္အားထုတ္ခါစထက္ စိတ္ တည္ၿငိမ္မႈ ပုိ၍ပုိ၍ ရွိလာ၏။ စိတ္ကလည္း ပုိ၍ထက္သန္လာေလ၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ အရွိန္ရလာလွ်င္ -

• မိမိ၏စိတ္ကုိ သတိကပ္ၿပီး ၀င္ေလထြက္ေလကုိ တစ္ႀကိမ္မွ် မလြတ္ေစရေအာင္ ဂ႐ုတစုိက္ ႐ႈမွတ္ပါ။

ယင္းသုိ႔အားထုတ္ပါက ၀င္ေလထြက္ေလသည္ သိမ္ေမြ႕သည္ထက္ သိမ္ေမြ႕လာပါလိမ့္မည္။ အသက္႐ွဴလုိ႔႐ွဴမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ကုိ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ထုိသမာဓိမ်ိဳးရရွိပါက အလြန္ၿငိမ္းခ်မ္း ေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးကုိ ရႏုိင္ပါသည္။

၁၀-ရက္တရားစခန္း၀င္သည့္ ဘာသာျခားတစ္ေယာက္က ``ႏွာသီး၀မွာ စိတ္ကေလး ၿငိမ္ေန ဘုိ႔ဆုိတာဟာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္ပါတယ္၊ အေတြးေတြဟာ ေရာက္ေရာက္ လာတယ္၊ အမွတ္ရတာေတြ, ေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ၀င္လာပါတယ္၊ ၃-ရက္ေလာက္ၾကာမွ သတိျမဲလာ တယ္၊ အေတြးေတြဟာ တိမ္ေတြလုိပဲ လြင့္သြားပါတယ္၊ သိမ္ေမြ႕ႏူးည႔ံတဲ့ ၀င္ေလ ထြက္ေလကို သိလာပါတယ္´´ဟု သူ႔အေတြ႕အႀကဳံကုိ ေျပာျပေလ၏။

တခ်ိဳ႕ ဇြဲေကာင္းေသာ သူမ်ားကား ၃-နာရီ၊ ၄-နာရီထိ မရပ္မနား ႐ႈမွတ္ၾကပါသည္။ အခ်ိန္ ကာလမွာ မိမိတုိ႔ သတ္မွတ္သည့္အေပၚမွာ မူတည္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ကမၼ႒ာန္းဆရာမ်ားက ၅-ရက္, ၇-ရက္, ၁၀-ရက္ တရားစခန္းမ်ား၌ သင့္ေလ်ာ္သလုိ ၃-ရက္ ၄-ရက္ ေလာက္ထိ သမထ သက္သက္ ကိုသာ အားထုတ္ခိုင္းပါသည္။ သမာဓိအားေကာင္းဖုိ႔ အတြက္ပင္တည္း။ သဘာ၀က်လွ၏။ မိမိတုိ႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလုိ ျပဳလုပ္ႏုိင္ပါသည္။ ပါရမီႏုေသာသူမ်ားကား သမာဓိအားေကာင္းဖုိ႔အတြက္ သမထကို အခ်ိန္ၾကာၾကာ အားထုတ္သင့္ေပသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္နည္း။ သမာဓိအားေကာင္းမွသာလွ်င္ ၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္သည့္အခါ ပို၍ လြယ္ကူမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။

မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ၊ သမထ႐ႈမွတ္သည့္အတြက္ မေကာင္းသည့္စိတ္မ်ား ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ခြင့္ မရွိသည္ကေတာ့ ေသခ်ာလွ၏။ အဆက္မျပတ္႐ႈမွတ္ေနသည့္အတြက္ အကုသိုလ္စိတ္မ်ား ေသာင္း ၾကမ္းခ်င္သေလာက္ ေသာင္းၾကမ္းခြင့္မရေတာ့ရကား စိတ္ေအးၿငိမ္းမႈ ရရွိႏုိင္သည္မွာ ေျပာဘြယ္ မလုိေတာ့ေပ။

ဒကာတစ္ေယာက္က ဘာ၀နာ႐ႈမွတ္လုိက္သည့္အတြက္ ရရွိသည့္အက်ိဳးတရားကို ဤသုိ႔ ေျပာျပ၏။ `` ခ်မ္းသာသုခဆုိတာ မိမိကိုယ္ထဲမွာ ရွိတယ္ဆုိတာကို သိလာပါတယ္´´ဟူ၏။

(ဤေနရာ၌ သမထကမၼ႒ာန္းနည္းေပါင္း ၄၀- ထဲမွ အသုံးမ်ားေသာ ``အာနာပါန´´ဟုေခၚတြင္ေသာ ၀င္ေလထြက္ေလ ကုိသာ တင္ျပထား၏။ ဘုရားအဆူဆူတုိ႔သည္လည္း ဤအာနာပါနျဖင့္ စ်ာန္ရေအာင္ အားထုတ္ၿပီးမွ မဂ္ဖုိလ္ရေအာင္ အားထုတ္ၾကပါသည္။)

၀ိပႆနာဘာ၀နာ (၀ိပႆနာကမၼ႒ာန္း) ကို ဘယ္လုိအားထုတ္ရမလဲ

´´၀ိပႆနာဆုိတာ အရွိကုိအရွိအတုိင္း, အမွန္ကို အမွန္အတုိင္း ေတြ႕ျမင္သိရွိေစနုိင္တဲ့ ဉာဏ္မ်က္စိပဲ ျဖစ္ပါတယ္´´။ (ဆရာႀကီးဂုိအင္ဂါ)

``ကၽြန္ေတာ္ လူေတြကို မယုံၾကည္ဘူး၊ လူေတြက ကၽြန္ေတာ္ကို ေကာင္းေကာင္း မဆက္ ဆံဘူး၊ ဒီေတာ့ လူေတြကုိ မုန္းတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ဗုံးတစ္လုံးသာ ရွိမယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ထဲမွာ ပစ္ထည့္လုိက္ခ်င္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တရားမထုိင္ခင္က ျဖစ္တဲ့စိတ္ပါ၊ အခု ကၽြန္ေတာ္ တရား႐ႈမွတ္ လုိက္ေတာ့ အဲဒီစိတ္ေတြ ေလ်ာ့သြားတယ္၊ ဘာ၀နာဟာ အဒီလုိေလာက္မုန္းတီးျခင္း မလုိတမာ ျဖစ္ျခင္းစတဲ့ စိတ္ေတြကေန ေ၀းရာကုိ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေခၚေခၚသြားပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တရား အားထုတ္မႈဟာ ဘ၀ရဲ႕ ေနနည္းတစ္ခုပါ´´တဲ့။ (တပည့္ ေယာဂီ)

သမထကုိ ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားေသာသူသည္ သမာဓိ (စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ) ရရွိလာ၏။ ထုိအခါ ၀ိပႆနာကို ေျပာင္း၍ ႐ႈမွတ္ရေတာ့မည္။ မည္မွ်ေလာက္ သမာဓိ (တည္ၿငိမ္မႈ) ရွိရမည္ဟု သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိ။ မိမိႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ အတုိင္းပင္တည္း။

သမထဆုိသည္ကား စိတ္တည္ၿငိမ္မႈရေအာင္ အာ႐ုံတစ္ခုခုအေပၚမွာ စိုက္ၿပီး ႐ႈမွတ္ရပါသည္။ ၀ိပႆနာဆုိသည္ကား ႐ုပ္ႏွင့္ နာမ္(စိတ္)တုိ႔၏ ျဖစ္ေပၚၿပီး ပ်က္, ပ်က္သြားသည့္ သေဘာကို ႐ႈမွတ္ ရေပသည္။ (႐ုပ္ဆုိသည္ကား မသိတတ္သည့္သေဘာတည္း။ ေျမေရေလမီး၊ ကိုယ္၊ ၀င္ေလ ထြက္ေလစသည့္ အရာ၀တၱဳမ်ား။ နာမ္ဆုိသည္ကား- သိတတ္ေသာ သေဘာတည္း။ စိတ္ႏွင့္ ေ၀ဒနာ ေလာဘ ေဒါသ သဒၶါ ပညာစသည့္ တရားမ်ား။)

ေနာက္တစ္မ်ိဳးမွတ္ရန္ကား သမထဆုိသည္မွာ တစ္ေနရာတည္းမွာ စုိက္ၿပီး ႐ႈမွတ္ရ၏။ ၀ိပႆနာဆုိသည္မွာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကို ျဖန္႔က်က္ၿပီး ႐ႈမွတ္ရ၏။

အလြန္အေလးဂ႐ုျပဳထုိက္ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ၀ိပႆနာ႐ႈနည္းကုိ ေလ့လာၾကည့္ သည့္အခါ မိမိအႀကိဳက္ ၂-နည္း ေတြ႕ရပါသည္။ အျခားေသာနည္းမ်ားလည္းရွိေသး၏။ ထုိထုိ က်မ္းဂန္မ်ား၌ ၾကည့္ၾကပါေတာ့။ ယင္း ၂-နည္းမွာ - - -

၁။ ``ျမင္ရင္ ျမင္တယ္၊ ၾကားရင္ၾကားတယ္´´ဟု စသည္အားျဖင့္ ေပၚလာသမွ်အာ႐ုံကုိ ႐ႈမွတ္ျခင္း၊

၂။ ငယ္ထိပ္မွ စတင္ကာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ တစ္ကိုယ္လုံးကုိ ျဖန္႔က်က္႐ႈမွတ္ျခင္းတုိ႔ျဖစ္ပါသည္။

အမွတ္ (၁)နည္းအရ ၀ိပႆနာကုို အားထုတ္ေသာသူသည္ - - -

• မိမိ၏စိတ္ကုိ သတိကပ္ၿပီး ၀င္ေလထြက္ေလအာ႐ုံျပဳပါ၊ အာ႐ုံေပၚမွာ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ ရွိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး အားထုတ္ပါ။
• စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ သမာဓိရလာေသာအခါ ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ စိတ္ကုိ ျဖန္႔က်က္ၿပီး ထင္ရွားသည့္အာ႐ုံကို မျမဲသည့္သေဘာျဖင့္တင္ၿပီး ႐ႈမွတ္ပါ။ ေ၀ဒနာထင္ရွားလွ်င္ ေ၀ဒနာကို ႐ႈပါ၊ ေဒါသထင္ရွားလွ်င္ ေဒါသကို ႐ႈပါ။ ထင္ရွားသည့္ အာ႐ုံတစ္ခုခုကို ႐ႈမွတ္ပါ။
• နာက်င္မႈစေသာ ေ၀ဒနာမ်ား (နာမ္) ေပၚလာလွ်င္ ``နာလွ်င္ နာတယ္၊ က်င္လွ်င္ က်င္တယ္´´ ဟု သတိျဖင့္ စုိက္ၿပီး ႐ႈမွတ္ပါ။
• စိတ္က ဟုိဟုိဒီဒီ ၾကံစည္ေတြးေတာမိလွ်င္လည္း ထုိစိတ္ (နာမ္တရား) ကုိ စုိက္၍ ႐ႈမွတ္ရမည္။ စိတ္ကူးလွ်င္ ``စိတ္ကူးတယ္´´၊ ၾကံလွ်င္ ``ၾကံတယ္´´ဟု ႐ႈမွတ္ပါ။
• ထုိသုိ႔ ႐ႈမွတ္ေနစဥ္ အသံ(႐ုပ္တရား) ၾကားလွ်င္ ``ၾကားတယ္၊ၾကားတယ္´´ဟု သတိျဖင့္ မွတ္ပါ။ သမာဓိအားေကာင္းေကာင္းႏွင့္ မွတ္လွ်င္ ၾကားရသည့္အသံ မၿမဲဆုိ သည္ကုိ သိလာပါလိမ့္မည္။
• အသံေနာက္ကုိ စိတ္က မလုိက္မိေအာင္ သတိထားပါ။ ၾကားကာမွ်ပဲ ႐ႈမွတ္ပါ။
• သြားတဲ့အခါမွာလည္း ``သြားတယ္´´၊ ရပ္တဲ့အခါမွာလည္း ``ရပ္တယ္´´၊ ထုိင္တဲ့ အခါမွာလည္း ``ထုိင္တယ္´´ဟု မိမိလႈပ္ရွားတုိင္း ႐ႈမွတ္ပါ။ စားရင္းေသာက္ရင္းႏွင့္ လည္း ``စားတယ္၊ ေသာက္တယ္´´ဟု ႐ႈမွတ္ပါႏုိင္ပါသည္။

အလုပ္ေပးတရားေခြတစ္ခု၌ တရားျပဆရာေတာ္ႀကီးက ေယာဂီ(တရားအားထုတ္သူ)မ်ားအား ဤကဲ့သုိ႔ လမ္းညႊန္ထား၏။

``လုိရင္းအႏွစ္ခ်ဳပ္မွာ ကုိယ္အမူအရာ (႐ုပ္တရား) ျဖစ္တုိင္း, စိတ္ခံစားမႈျဖစ္တိုင္း ထင္ရွားသည့္ အာ႐ုံတစ္ခုခုကို သတိျဖင့္ ႐ႈမွတ္ေနဖုိ႔ပါပဲ၊ သမာဓိအားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ႐ႈမွတ္လွ်င္ ျဖစ္ေပၚၿပီး ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားသည့္ ႐ုပ္, စိတ္တုိ႔ကို အလုိလုိ သိျမင္လာပါတယ္၊ ႐ုပ္တရားဟာ ေရျမႇဳပ္, ေရပြက္မ်ားလုိ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတာကို စိတ္ထဲမွာ ထင္ျမင္လာပါတယ္၊ ျဖစ္ေပၚၿပီး ေပ်ာက္ ပ်က္ေနသည့္ သေဘာကုိ မျမင္လွ်င္လည္း ဆက္အားထုတ္ပါ၊ သမာဓိအားနည္းလုိ႔ မျမင္တာပါ၊ သမာဓိအား ေကာင္းလာလွ်င္ ျမင္လာပါလိမ့္မည္´´ဟူ၍ မိန္႔ေတာ္မူထားသည္မွာ မွတ္သားဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။

``အမွတ္ (၂)နည္းအရ ငယ္ထိပ္မွ စတင္ကာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ တစ္ကိုယ္လုံးကုိ ျဖန္႔က်က္ၿပီး ႐ႈမွတ္ပုံ´´ကုိေတာ့ ပို၍နားလည္, သေဘာေပါက္လြယ္ေအာင္ ဆရာေတာ္တစ္ပါး၏ ကုိယ္ေတြ႕ ႐ႈမွတ္နည္းကုိ တင္ျပလုိက္ပါ၏။

• ``ေရွးဦးစြာ ၀င္ေလထြက္ေလကုိ သတိကပ္ၿပီး ႐ႈမွတ္ပါတယ္။ သမာဓိရလာတဲ့အခါမွာ ႏွာသီး၀မွာ တလႈပ္လႈပ္တရြရြ ျဖစ္လာပါတယ္၊ ပုရြက္ဆိတ္ေလးမ်ား တက္လာသလုိ ခံစားရပါတယ္၊ အဲဒီသေဘာေလးကေတာ့ အခုမွတ္ အခုေတြ႕ပါတယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အားထုတ္ေနက်, ႐ႈမွတ္ေနက် ျဖစ္လုိ႔ပါ။´´
• ``အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႐ႈမွတ္စိတ္ကုိ ငယ္ထိပ္ေပၚကို တင္လုိက္ပါတယ္၊ ငယ္ထိပ္ေပၚမွာ ပူမႈ ေအးမႈ ေလးေတြ ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္ေပၚလာတယ္၊ ရံဖန္ရံခါမွာ တလႈပ္လႈပ္ တရြရြနဲ႔ ယားယံမႈေလးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ တခါတရံမွာလည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ခံစား ရပါတယ္´´။
• ``စိတ္စုိက္ၿပီး မၿမဲတဲ့သေဘာကုိ ႐ႈမွတ္လုိက္တဲ့အခါမွာ ငယ္ထိပ္တ၀ိုက္မွာ ျဖစ္ေပၚ လာၿပီး ေပ်ာက္ပ်က္သြားတဲ့ ႐ုပ္မႈန္ေလးေတြကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္လာပါတယ္၊ ေရျပင္ကုိ တုတ္ႏွင့္ ႐ုိက္ပုတ္လာသည့္ အခါ ေရမ်ားျဖာထြက္သကဲ့သုိ႔ ႐ုပ္ကလာပ္, ႐ုပ္မႈန္ေလးမ်ား အလႊာလုိက္ အလႊာလုိက္ ပ်က္စီးသြားတာကုိ မ်က္လုံးျဖင့္ ျမင္ရသလုိ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။´´
• ``အဲဒီကေနတဆင့္ ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံးမွာ ဘယ္မွာပဲ ၾကည့္လုိက္လုိက္၊ လက္ကုိပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ ေျခေထာက္ကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ ႐ုပ္ကလာပ္, ႐ုပ္မႈန္ေလးမ်ား တဖြားဖြားနဲ႔ ျဖစ္ေပၚၿပီး ေပ်ာက္ပ်က္သြားတာကို စိတ္ထဲမွာ ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္း။´´
• ``ၿပီးေတာ့ စိတ္ကို စိုက္ၾကည့္လုိက္ရင္လည္း ေရွးစိတ္က ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားလုိက္၊ ေနာက္စိတ္က ေပၚေပၚလာလုိက္၊ အဲဒီေပၚတဲ့စိတ္က ေပ်ာက္သြားရင္လည္း ေနာက္ ေနာက္စိတ္က ေပၚလာျပန္ေရာ၊ အဲဒီလုိနဲ႔ စိတ္အစဥ္အတန္းႀကီးဟာ ေပၚလုိက္ ေပ်ာက္လုိက္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္၊ ဒါဟာ အနိစၥလကၡဏာကို လက္ေတြ႕ ျမင့္ေတြ႔ ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္´´။

ဤကား လက္ေတြ႕အားထုတ္ေနသည့္ဆရာေတာ္က မိမိကုိ ေျပာျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိဆရာ ေတာ္သည္ အခု ၾသစေတးလ်ႏုိင္ငံ၌ သာသနာျပဳလ်က္ရွိ၏။ မိမိသည္ တရားစခန္းပြဲ ၂-ႀကိမ္ ၀င္ဖူးပါသည္။ အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရလွ်င္ ထိုဆရာေတာ္ကဲ့သုိ႔ အနိစၥလကၡဏာကို ေကာင္းေကာင္း မျမင္ခဲ့ရပါ၊ ယင္းသုိ႔မျမင္ျခင္းမွာ သမာဓိအား နည္းေသာေၾကာင့္တည္း။

တရား႐ႈမွတ္ရသည္မွာ မလြယ္ကူလွ။ မိမိစိတ္ကုိ ၀င္ေလထြက္ေလအေပၚမွာ တင္လုိက္ လွ်င္ပင္ အေတြးမ်ားက တသီတတန္းႀကီး အလွ်ိဳအလွ်ိဳေပၚထြက္လာပါေတာ့သည္။ စိတ္ တည္ၿငိမ္မႈ ရဖုိ႔ကုိပင္ မနည္း ႀကိဳးစားရေပသည္။ ထုိသို႔ၾကိဳးစားျခင္းျဖင့္ စိတ္၏တည္ၿငိမ္မႈကိုရရွိႏုိင္ပါသည္။

၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္ေသာသူသည္ ႐ုပ္, စိတ္တုိ႔၏ ျဖစ္ေပၚၿပီး ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားသည့္ သေဘာ ကို ထင္ထင္ရွားရွား မျမင္ရေသာ္လည္း စိတ္တည္ၿငိမ္မႈကေတာ့ ထုိက္သေလာက္ ျဖစ္ေနပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အလိုမက်မႈ, ေၾကာင့္ၾကမႈစေသာ အေပၚယံ စိတ္အညစ္အေၾကးမ်ား ၀င္ေရာက္ခြင့္ မရွိ ေတာ့ပါ။ ဤကား လက္ငင္းရႏုိင္ေသာအက်ိဳးတရားတည္း။ (သတိပ႒ာန္ဆုိသည္မွာလည္း ၀ိပႆနာ ပင္တည္း၊ အတူတူပင္။)

ဘာ့ေၾကာင့္ ဘာ၀နာကုိ ပြားမ်ားရသလဲ

႐ုပ္ခႏၶာကုိယ္ႀကီးသည္ အစားအစာတည္းဟူေသာ အာဟာရလုိအပ္သကဲ့သို႔ စိတ္သည္လည္း အာဟာရလုိအပ္ေပသည္။ စိတ္ထဲ၌ ပူပန္မႈ ေၾကာင့္ၾကမႈ အလုိမက်မႈ မနာလုိမႈ ၀န္တုိမႈ အလုိ ရမက္ၾကီးမႈ မသိနားမလည္မႈစသည္တုိ႔ လြန္လြန္ကဲကဲျဖစ္ေနလွ်င္ စိတ္သည္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲေန၏။ ယင္းပန္းဆင္းရဲမႈကုိ ``စိတ္၏ဖိစီးမႈ´´ဟုေျပာၾက၏။

``စိတ္ပ်ိဳေတာ့ ကုိယ္ႏု စိတ္ေထာင္းေတာ့ကိုယ္ေၾက´´ ဆုိသည့္အတုိင္း ယင္းသုိ႔ စိတ္ ဖိစီးမႈ မ်ားေနလွ်င္ ေနလုိ႔ထုိင္လုိ႔မေကာင္းေတာ့။ အခန္႔မသင့္လွ်င္ ေရာဂါမ်ားပင္ ၀င္ေရာက္ႏုိင္၏။ တခ်ိဳ႕ ဆုိလွ်င္ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ား လြန္ကဲေနသည့္အတြက္ လုံး၀ အိပ္လုိ႔မရ။ သမထ (သုိ႔) ၀ိပႆနာကိုသာ အားထုတ္လုိက္စမ္းပါ။ လုံး၀ အဆင္ေျပသြားႏုိင္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ား က်ဆင္းဖုိ႔အတြက္ စိတ္၏အာဟာရသဖြယ္ျဖစ္ေသာ သမထ (သုိ႔) ၀ိပႆနာကိုသာ တတ္စြမ္းသမွ် အားထုတ္သင့္လွေပသည္။ ေဆးသိပၸံပညာရွင္မ်ားက စိတ္ဖိစီးမႈ က်ဆင္းဖုိ႔အတြက္ ဘာ၀နာကို ပြားမ်ားအားထုတ္သင့္ေၾကာင္း အၾကံျပဳထား၏။

အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာျမင့္ေဆြက ``သူ႔မွာေရာဂါျဖစ္စဥ္ ဒုကၡေ၀ဒနာ၏ဒဏ္ကုိ အလူးအလွိမ့္ခံခဲ့ရေၾကာင္း၊ အလြန္ျပင္းထန္ေသာ ထိုဒုကၡေ၀ဒနာကုိ ဘာ၀နာျဖင့္ ခုခံခဲ့ရေၾကာင္း၊ ဘာ၀နာသာ ပြားမ်ားမႈမရွိလွ်င္ အခုလုိ အသက္ရွည္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူမႈဒုကၡေတြကို ခံႏုိင္ရည္ရွိဖုိ႔အတြက္ တစ္ရက္လွ်င္ ၁-နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္ ဘာ၀နာကုိ အားထုတ္သင့္ေၾကာင္း´´ စသည္ျဖင့္ မဟာစည္ဆရာေတာ္၏ ေဟာတရားစာအုပ္နိဒါန္း၌ သူကိုယ္တုိင္ ေရးသားတုိက္တြန္း ခဲ့ပါသည္။

သမထ (သုိ႔) ၀ိပႆနာကို ႐ႈမွတ္စဥ္အတြင္း၌ စုိးရိမ္မႈ ေၾကာင့္ၾကမႈ ပူပန္မႈတုိ႔ မရွိေတာ့ရကား စိတ္၏ တည္ၿငိမ္မႈ, ၿငိမ္းေအးမႈကုိလည္း အျပည့္အ၀ ရရွိႏုိင္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကဓမ္တုိ႔၏ ထုိးႏွက္မႈကုိလည္း ခုခံႏုိင္စြမ္းရွိပါသည္။

ေနာက္ၿပီး မိမိစိတ္၏ အေၾကာင္းကုိလည္း ပုိ၍သိျမင္လာပါသည္။ ကုိယ့္စိတ္အေၾကာင္း ကိုယ္ သိမွလည္း ျပင္လုိ႔ရမည္ျဖစ္ပါ၏။ တခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ တရား႐ႈမွတ္ၿပီးေနာက္ မိမိ၏အမွားမ်ားကုိ သိရွိၿပီး ကိုယ္ျပစ္မွားမိခဲ့သူမ်ားကုိ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ပင္ တကူးတက သြား၍ ေတာင္းပန္ၾက၏။ ဤသည္တုိ႔ကား မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ ဘာ၀နာ၏ လက္ေတြ႕အသုံး၀င္ပုံတုိ႔ပင္တည္း။

လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျပာ၏။ ``တရား႐ႈမွတ္လုိက္သည့္အတြက္ ကုိယ္ ဘာ လုပ္ရမယ္, ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆုိတဲ့ အေျဖကုိ ရလာပါတယ္´´ဟူ၏။

ထုိ႔အျပင္ ဘာ၀နာ႐ႈမွတ္ျခင္းေၾကာင့္ မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ စ်ာန္, မဂ္, ဖုိလ္မ်ားကို မရရွိေတာင္ ေနာက္ေနာင္ဘ၀မ်ား၌ အလြယ္တကူ ရရွိႏုိင္ပါသည္။ ဤကား ဘာ၀နာ႐ႈမွတ္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏုိင္ သည့္အက်ိဳးတရားမ်ားျဖစ္ပါသည္။

ဘာႏွင့္ပစ္ပစ္ ပစ္မွတ္မွန္ဖုိ႔က အေရးႀကီးပါတယ္

လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ``ဘာ၀နာကို ၁-နာရီေလာက္ပဲ ႐ႈမွတ္ခ်င္သည္ဆုိလွ်င္ သမထႏွင့္ ၀ိပႆနာကို ဘယ္လုိ အခ်ိန္ခြဲျခားၿပီး ႐ႈမွတ္ရမည္လဲ´´ဟု ေမး၏။

တခ်ိဳ႕ကား ၁-နာရီဆုိသည့္အခ်ိန္သည္ အလြန္တိုေတာင္းသည့္အတြက္ ``သမာဓိျဖစ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္´´ဆုိၿပီး ``သမထ´´သက္သက္ကိုသာ ႐ႈမွတ္၏။ သမထဆုိၿပီး အထင္မေသးသင့္။ အက်ိဳးေက်းဇူးကား ကုန္ႏုိင္ဘြယ္မရွိ။ ဘာ၀နာအလုပ္ မဆုိးထားဘိ၊ ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ေနရသည့္ အလုပ္ ကိစၥမ်ားမွာေတာင္ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ(သမာဓိ) ရွိဖုိ႔ လုိအပ္၏။ စိတ္မတည္ၿငိမ္လွ်င္ အမွားအမွား အယြင္း ယြင္းျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သမထသည္ အလြန္အေရးႀကီးလွပါသည္။

ဘုရားျမတ္စြာ၏ အေရးႀကီးဆုံးျဖစ္သည့္ ``သီလ သမာဓိ ပညာ´´ဟူေသာ က်င့္စဥ္ သုံးမ်ိဳးတြင္ သမာဓိ (သမထ) က်င့္စဥ္သည္ ဒုတိယက်င့္စဥ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သမထကုိ အခ်ိန္ ရသေလာက္ အားထုတ္သင့္၏။ သမထအေရးႀကီးပုံကုိ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက ေအာက္ပါအတုိင္း အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးေတာ္မူထား၏။

Sometimes, when we find it difficult to concentrate the mind by means of vipassana meditation, we have to use samatha for some time so that we can concentrate our mind well on the object of meditation. Having attained deep concentration of the mind, we return to vipassana and observe whatever arises in body and mind as it really occurs.

``တခါတရံ ၀ိပႆနာကုိ႐ႈမွတ္သည့္အခါ ဘယ္လုိမွ ႐ႈမွတ္လုိ႔ မရ၊ ထုိအခါ သမထကို ႐ႈမွတ္ရ၏၊ သမထကို ႐ႈလုိက္ေတာ့မွ စိတ္သည္ သမာဓိရလာၿပီး တည္ၿငိမ္လာ၏၊ စိတ္တည္ၿငိမ္မွ ၀ိပႆနာကို ျပန္လည္႐ႈမွတ္ရပါသည္။´´(ဘာသာျပန္)

တခ်ိဳ႕သမာဓိအားေကာင္းသူမ်ားကေတာ့ ၀ိပႆနာကုိပဲ အားထုတ္ၾက၏။ ၀ိပႆနာဟု ဆုိေသာ္လည္း သမာဓိ (သမထ)ကေတာ့ ပါ၀င္ရေပသည္သာ။ ၀ိပႆနာဘာ၀နာမွာ ``ဉာဏ္ ပညာက ေခါင္းေဆာင္၊ သတိ သမာဓိတုိ႔က ေနာက္လုိက္´´ဆုိသည္ကုိ ေမ့မပစ္ပါနဲ႔။ ဘာကုိပဲ မွတ္မွတ္ မွတ္ေကာင္းဖုိ႔ပဲ အေရးႀကီးပါသည္။

တခ်ိဳ႕လူမ်ားက အခ်ိန္ ၁-နာရီအတြင္းမွာ သမထကို နာရီ၀က္၊ ၀ိပႆနာကုိ နာရီ၀က္ ဟုခြဲျခားၿပီးလည္း ႐ႈမွတ္ၾက၏။ မည္သုိ႔သုိ႔ မွတ္မွတ္ ဘာ၀နာပင္တည္း။ သမထႏွင့္ ၀ိပႆနာကို တစ္ခုစီ အခ်ိန္သတ္မွတ္ဖုိ႔ရန္ အေရးမႀကီးပါ။ မိမိဆႏၵအေပၚမွာမူတည္ပါသည္။ အဓိက ပန္းတုိင္မွာ ယုတ္မာသည့္စိတ္, ေသးသိမ္သည့္စိတ္, ၾကမ္းတမ္းသည့္စိတ္, ရုိင္းစုိင္းသည့္စိတ္တို႔ မျဖစ္ဖုိ႔ ပင္တည္း။

ဤမွ်ေလာက္ဆုိလွ်င္ မိမိတုိ႔ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ လူမႈကိစၥမ်ားကို လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရင္းႏွင့္ အခ်ိန္ရသေလာက္ လုိက္နာက်င့္သုံးႏုိင္ေသာ - - -

``ဘာ၀နာဆုိတာ ဘာလဲ ´´

``ဘာ၀နာသည္ ဘယ္လဲ ´´ ဆုိသည့္ ေမးခြန္းကို ေျဖဆုိႏုိင္ေလာက္ပါၿပီ။ လက္ခံႏုိင္ဖုိ႔ ခက္ခဲေနသလား။ ``အမွန္တရားသည္ လက္ေတြ႕ေနာက္မွာရွိ၏´´ဟူေသာ ဆုိ႐ုိးစကားကို သင္ ၾကားဖူးပါလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လက္ေတြ႕ႀကိဳးစားၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။

``ဧဟိပႆိေကာ - လာပါ၊ စုံစမ္းပါ၊ တကယ္လက္ေတြ႕လုပ္ၾကည့္ပါ´´ဟု ဓမၼက သင့္ကုိ ႀကိဳဆုိေနလ်က္ပါ။

-------------------

(ဤေဆာင္းပါးသည္ လက္ေတြ႕က်င့္ၾကံၾကိဳးကုတ္ အားထုတ္ခဲ့ၾကသည့္ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ႐ႈမွတ္ နည္းမ်ား, ယခု အားထုတ္ေနဆဲျဖစ္သည့္ သီတင္းသုံးေဖၚရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အေတြ႕အႀကဳံမ်ား, တရား စခန္း၀င္ ေယာဂီ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားကို အေျခခံလ်က္ ေရးထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လူမႈေရး စီးပြား ေရး သားေရးးသမီးေရးတုိ႔ျဖင့္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကေသာ လူငယ္လူရြယ္မ်ားအား မိမိတို႔အခ်ိန္ရသေလာက္ ဘာ၀နာ႐ႈမွတ္ၿပီး ေသာကကင္းေ၀းေသာ, ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေသာ ဘ၀တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ႏုိင္ဖုိ႔ အဓိက ရည္ရြယ္ပါသည္။ မရွင္းလင္းသည့္ အဓိပၸါယ္မ်ား, အေၾကာင္းအရာမ်ား၊ သံသယျဖစ္စရာ အခ်က္အလက္ မ်ားကုိ ေမးျမန္းလုိပါက ashindevindabhivamsa@gmail.com သုိ႔ ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းႏုိင္ပါသည္။)

``သီတဂူစန္းလပမာ ခ်မ္းျမသာယာရွိပါေစ´´

အရွင္ေဒ၀ိႏၵာဘိ၀ံသ

သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသုိလ္

စစ္ကုိင္းေတာင္႐ုိး၊ စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕

(၂၆၊ ၀၇၊ ၂၀၀၉)

ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက၏ မွတ္သားဖြယ္ရာ ေဒါသနည္းေအာင္ေနနည္း

ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက၏ မွတ္သားဖြယ္ရာ ေဒါသနည္းေအာင္ေနနည္း

လူတိုင္းစိတ္ပင္ပန္းရတာသက္သာေအာင္ အေကာင္းဆံုး လုပ္နည္းက တတ္ႏိုင္သေလာက္ၾကိဳတင္ကာကြယ္တဲ့ နည္းပါပဲ။

• သြားစရာရွိရင္ လိုက္မယ့္သူေတြကို ၾကိဳၾကိဳတင္တင္ ေၿပာထားပါ၊ ကပ္ျပီးမွေျပာရင္ျပင္ဆင္ခ်ိန္မေလာက္လို႕ေစာင့္ေနတဲ့အခါမွာ စိတ္တို တတ္တယ္။

• သံုးေနက်ပစၥည္းကိုၾကိဳၾကိဳတင္တင္၀ယ္ထားပါ၊သံုးခ်င္တဲ့အခ်ိန္က်မွ ကုန္ေနလို႕ စိတ္တိုတာမျဖစ္ေအာင္ေနာ္။

• ကတိအေကၽြးေတြဟာ စိတ္ကို ပင္ပန္းေစတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကတိကို လြယ္လြယ္နဲ႕မေပးပါနဲ႔။ ကတိေပးျပီးမွမတည္ႏိုင္တဲ့အခါစိတ္္ ဆင္းရဲ ရတယ္၊ စိတ္တိုရတယ္၊ ကတိမတည္တဲ့သူလို႔အေျပာခံရတဲ့အခါ ရွက္တယ္၊ ေဒါသၿဖစ္တယ္။

• မတတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျမင့္လြန္းေနတာမ်ိဳးကို မမွန္းပါနဲ႕။ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ဟာ ကိုယ့္အေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ညီဖို႕လိုတယ္။ ကိုယ့္ ရည္မွန္းခ်က္ကို နဲနဲခ်င္း ေျဖးေျဖးျမွင့္ပါ ။

• ကိုယ့္အတြက္ အေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥကိုလုပ္ဖို႕ အခ်ိန္လံုေလာက္ ေအာင္စီစဥ္ထားပါ။ အေရးမၾကီးတာေတြကို အရင္လုပ္ၿပီး ပင္ပန္းသြားတဲ့အခါက်မွ အေရးၾကီးတာကိုလုပ္ရင္ ပိုၿပီးစိတ္ပင္ပန္း တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေရးၾကီးတာကို အရင္လုပ္ပါ။ အေရးၾကီးတာကို အရင္လုပ္ၿပီးရင္ စိတ္ေပါ့ပါးသြားလို႕ သိပ္အေရးမၾကီးတာကိုလုပ္ဖို႕ အားတက္လာမယ္ ။

• စနစ္တက်လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္ကို ေလ့က်င့္ထားပါ။ စနစ္ရွိရင္ အခ်ိန္ကုန္သက္သာတယ္္၊ အမွားနည္းတယ္၊ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္း ရတာလဲနည္းတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္တိုရတာ ေဒါသၿဖစ္ရတာပါ နဲသြားတယ္။ ပံုမွန္အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ လုပ္လို႔ျဖစ္တာမ်ိဳးကို သူ႕အခ်ိန္က် ရင္လုပ္ျဖစ္ေအာင္ အက်င့္လုပ္ထားတာေကာင္းတယ္။ အခုလုပ္ ရမလား၊ ေနာက္မွလုပ္ရမလားလို႔ ေတြးမေနရေတာ့ဘူး။ အဲဒါကိုက အခ်ိန္ကုန္သက္သာသလို စိတ္ပင္ပန္းတာလဲ သက္သာပါတယ္။

• ကိုေနရတဲ့ေနရာ၊ ကိုယ္အလုပ္ လုပ္တဲ့ေနရာကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေအာင္ လွပေအာင္ၿပဳျပင္ပါ။ ရႈပ္ေထြး၊ ညစ္ပတ္၊ နံေစာ္ ေနတဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာ အလုပ္လုပ္ရရင္ စိတ္ၾကည္လင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

• စိတ္ၾကည္လင္ေစမႈကို ဖ်က္စီးတတ္တဲ့ အရာမ်ိဳးေတြကို ကိုယ္ျမင္ႏိုင္ တဲ့ေနရာမွာမရွိပါေစနဲ႔။ နံရံေပၚမွာ၊ စာအုပ္စင္ေပၚမွာ၊ အလုပ္စားပြဲ ေပၚမွာ စိတ္ကိုအေႏွာက္အယွက္ေပးႏိုင္တဲ့အရာေတြကို မရွိပါေစနဲ႕။ စိတ္တိုစရာကိစၥ၊ စိတ္ညစ္စရာကိစၥ၊ အေဟာင္းကိုအသစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳးကို ျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာမွာ မထားတာေကာင္းတယ္။ ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ စိတ္ကိုၾကည္လင္ေအးခ်မ္းသြားေစႏိုင္တဲ့ ရႈခင္း ဓါတ္ပံုမ်ိဳးကို ျမင္သာတဲ့ေနရာမွာ ထားပါ။ ေရခဲေတာင္ ဓါတ္ပံုမ်ိဳး၊ ေရကန္ၾကီးၾကီး ဓါတ္ပံုမ်ိဳးကို ၾကည့္ၿပီး အဲဒိေနရာမ်ိဳးမွာ ကိုယ္ေရာက္ ေနတယ္လို႕ မွန္းၾကည့္ပါ။ ကိုျမင္သမွ် ၾကားသမွ်အရာေတြဟာ ကိုယ့္စိတ္ကို လႊမ္းမိုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မျမင္ရရင္ေကာင္းတဲ့ အရာေတြကို ေ၀းေ၀းပို႕ထားပါ၊ ေ၀းေလးေကာင္းေလပဲ။ ပစၥည္းေတြက ကိုယ့္စိတ္ကို ေခ်ာက္ခ်ားေစႏိုင္တယ္။ ဘာပစၥည္းမွမရွိရင္ ဘာအေႏွာက္အယွက္မွ မရွိဘူး။

• အနံ႔အသက္ဆိုးေတြ၊ မီးခိုးေတြ၊ ဆူညံသံေတြ မရွိေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ေကာင္းတယ္။ မရွိေအာင္မတတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ နဲႏိုင္သမွ် နဲေအာင္ လုပ္ပါ။

• ကိုယ္ကေအာင္ျမင္ေလေလ ကိုယ့္ကိုေတြ႕ခ်င္တဲ့သူ၊ ကိုယ့္ဆီက အကူအညီေတာင္းခ်င္သူေတြ မ်ားလာေလျဖစ္တတ္တာ သဘာ၀ပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္မအားတုန္း အလုပ္မ်ားေနတုန္း သူတို႕ကေတြ႕ခ်င္ အကူအညီေတာင္းခ်င္ေနလို႕ မရမက လုပ္လာရင္လည္း စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရတယ္။

• စိတ္ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနခ်င္ရင္ သူမ်ားအေၾကာင္းကို တတ္ႏိုင္ သေလာက္ မေျပာပဲေနတာေကာင္းတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူမ်ား မေကာင္းေၾကာင္းကို မေျပာပဲေနတာေကာင္းတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရး ပုတ္ခတ္ၿပီး ေျပာတာမ်ိဳးကို အထူးေရွာင္သင့္တယ္။ ကိုယ္ကသူမ်ား မေကာင္းေၾကာင္းကိုေျပာရင္ ကိုယ့္မေကာင္းေၾကာင္း ကိုလည္း သူမ်ားက ေျပာမွာေသခ်ာတယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ကိုယ့္စိတ္ၾကည္လင္မႈ ပ်က္ရတယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို သူမ်ားကမေကာင္းေျပာရင္ေတာင္မွ သူေျပာတာမဟုတ္ေၾကာင္းကိုပဲ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာၿပီး သူ႕မေကာင္း ေၾကာင္းကိုေတာ့ ဟုတ္ေနရင္ေတာင္မွ မေျပာပဲထား လိုက္တာက ပိုေကာင္းတယ္။ ကိုယ္ကသေဘာထားၾကီးၾကီး ထားဖို႔လိုတယ္ ။

• စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရတာ နဲခ်င္ရင္ မလိုအပ္ပဲနဲ႕ လူမ်ား မ်ားနဲ႕မေရာပါနဲ႕။ အလုပ္မ်ားတဲ့သူဟာ တစ္ေန႕ တစ္ေန႔ လူေတြနဲ႕စကားေျပာရတာ နဲမွာမဟုတ္ဘူး။ အခက္အခဲရွိလို႔ေျပာ ခ်င္ရင္၊ တိုင္ပင္ခ်င္ရင္ တကယ္ေကာင္းတဲ့ အၾကံဥာဏ္မ်ိဳး ေပးႏိုင္မဲ့သူကိုပဲေျပာပါ။ မဆိုင္တဲ့သူေတြကိုမေျပာပါနဲ႔။ စိတ္ပ်က္ စရာကို ေျပာတတ္တဲ့သူေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာပါနဲ႔။ စိတ္ပ်က္စရာကိုေျပာတတ္တဲ့သူကိုေျပာရင္ ကိုယ္ပါစိတ္ဓါတ္က်မယ္။ စိုးရိမ္စိတ္ေတြမ်ားလာမယ္။ စိတ္ပင္ပန္းမယ္။ ကိုယ္လုပ္မဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ေနတဲ့သူ၊ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားတဲ့သူမွသာ ကိုယ့္အခက္အခဲကိုနာလည္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ဘယ္သူနဲ႕ တိုင္ပင္တယ္ ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားပါ။

• ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ပါ။ ေအးေအး ေဆးေဆးလုပ္တတ္ေအာင္ေလ့က်င့္ပါ။ အလ်င္လိုတဲ့အက်င့္ဟာ စိတ္ပင္ပန္းေစတယ္။ အလ်င္လိုေနရင္ စိတ္မရွည္ဘူး။ အလ်င္လိုေန တဲ့သူဟာ စိတ္တိုဖို႕ပိုမ်ားတယ္။ မွားလို႕ျပန္လုပ္ရရင္ အခ်ိန္ပိုကုန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ``အရင္လိုရင္ အရေႏွးတယ္´´ လို႕ေျပာတာ။ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာ တိတိက်က် လုပ္တတ္တဲ့အေလ့အက်င့္ဟာ ေရရွည္မွာ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈကိုေပး တယ္ ။

• လတ္တေလာအဆင္ေျပေအာင္လြယ္လြယ္နဲ႕ကတိမေပးလိုက္ပါနဲ႔။ ကိုယ့္ကိုသေဘာက်ေအာင္ဘာေတြေပးမယ္၊ ဘာေတြလုပ္ေပးမယ္၊ ဘယ္လိုအခြင့္အေရးေတြေပးမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးကို မစားရ၀ခမန္း မေျပာပါနဲ႔။ ကိုယ္ကို အင္မတန္သေဘာေကာင္း တယ္လို႔ျမင္ေစခ်င္လို႔ ခ်က္ခ်င္း၀မ္းသာသြားေအာင္မေျပာပါနဲ႔။ ေျပာတုန္းမွာ လြယ္လြယ္နဲ႔ ေျပာၿပီး တကယ္လုပ္တဲ့အခါ ကိုယ္မတတ္ႏိုင္ရင္ မူလက ကိုယ့္ ေစတနာမွန္ေပမယ့္လည္း ကိုယ့္ေစတနာကို တဖက္ကယံုမွာ မဟုတ္ဘူး။ အေျပာနဲ႕ အလုပ္မညီတာေတြမ်ားလာတဲ့အခါ ကိုယ့္စကားကို ၾကာေတာ့ ဘယ္သူမွ ယံုေတာ့မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တကယ္ေပးႏိုင္မွ၊ တကယ္လုပ္ေပးႏိုင္မွပဲ ေျပာပါ။ ေပးႏိုင္ တာထက္ နည္းနည္းေလွ်ာ့ေျပာတာေကာင္းတယ္။

• အေရးမၾကီးတဲ့ ကိစၥေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ညင္းတာခံုတာကို မလုပ္ပါနဲ႔။ ဘာမွမဟုတ္တာကို ညင္းခံုၾကရင္း ရန္ျဖစ္ရတာ စိတ္ဆင္းရဲရတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္အေရးၾကီးတဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနတဲ့သူဟာ အေရးမၾကီးတာေတြကို ကိုသိတိုင္းလည္း မေျပာသင့္ဘူး။ ေမးတိုင္းလည္းမေျဖသင့္ဘူး။

• အေရးမၾကီးတဲ့ကိစၥမွာ သူမ်ားမွားေနလည္း သူ႕အမွားကို သူသိလာေအာင္ ေစာင့္သင့္တယ္။ ကိုယ္မွန္တိုင္ ၀င္ေျပာၿပီး အႏိုင္မယူသင့္ဘူး။ ႏိုင္လို႕ရတိုင္းႏိုင္ခ်င္တာဟာ မရင့္က်က္တဲ့ စိတ္ထားျဖစ္တယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ ရင့္က်က္တဲ့စိတ္ထား၊ သေဘာထားၾကီးတဲ့စိတ္ထားမ်ိဳးကိုေမြးယူရမယ္။

• ဘယ္အလုပါမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ အဆင္မေျပမႈရွိပါတယ္၊ အခက္အခဲရွိပါတယ္။ ဆရာ၀န္အလုပ္ခက္သလို၊ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္လည္းခက္ပါတယ္။ ေစ်းေရာင္းတဲ့အလုပ္ခက္သလို ကားေမာင္းတဲ့အလုပ္လည္း ခက္ပါ တယ္။ ကားေမာင္းတဲ့အလုပ္က စိတ္ရွည္ဖို႕ ေတာ္ေတာ္လိုပါတယ္။ ဆရာ၀န္အလုပ္လည္းစိတ္ရွည္ဖို႔လိုပါတယ္။ လူနာရဲ႕ အသက္ကို လုေနရတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ေသးမင္းနဲ႕ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲလိုျဖစ္ေနတဲ့အခါမွာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းပါတယ္။ လူနာက အားကိုး တၾကီးနဲ႔ၾကည့္တဲ့ မ်က္လံုရဲ႕အဓိပၸါယ္ဟာ ဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ စိတ္မွာ ျပင္းထန္တဲ့ ကရုဏာကို ျဖစ္ေစတယ္။ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း စိတ္ရွည္ဖို႔လိုပါတယ္။ စာေမးပြဲက်တဲ့ေက်ာင္းသားရဲ႕ စိတ္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈမရွိေတာ့သလိုျဖစ္သြားတာဟာ ေတာ္ေတာ္ သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ့္တပည့္ေလးေအာင္ပါ့မလားဆိုၿပီး ဆရာေတြ ဆရာမေတြ ေသာကျဖစ္ရတယ္။ မိဘေတြ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႕ သားသမီးကို ပညာတတ္ေစခ်င္လို႕ ေက်ာင္းထားတယ္။ စားေမးပြဲက်ရင္ ဆက္ထားဖို႕မလြယ္ေတာ့ဘူး။

• လူမ်ားမ်ားနဲ႕ ဆက္ဆံရတဲ့အလုပ္ေတြက ဆက္ဆံေရးအခက္အခဲ အၿမဲရွိပါတယ္။ လူတိုင္းကိုစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ဘယ္သူမွ လုပ္မေပး ႏိုင္ဘူး။ မေက်နပ္တဲ့သူက အျပစ္တင္မယ္၊ မေကာင္းေျပာမယ္။ အဲဒီအခါ စိတ္တိုမယ္၊ ေဒါသျဖစ္မယ္၊ စိတ္ဓါတ္က်မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အခက္အခဲေတြကို ၾကိဳတင္ၿပီး ေတြးထားၿပီးေတာ့ ဒီအခက္အခဲမ်ိဳးကေတာ့ ေတြ႕ရမွာေသခ်ာတယ္၊ ဒီလိုအေျပာမ်ိဳးေတာ့ ခံရမွာေသခ်ာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အခက္အခဲနဲ႔ေတြ႕ရတဲ့အခါ၊ အေျပာခံရတဲ့အခါ စိတ္မပ်က္ဘူး၊ စိတ္မညစ္ဘူ။ စိတ္ရွည္ရွည္ထားမယ္လို႔မၾကာခဏ ႏွလံုးသြင္းပါ။

လူေတြေပၚမွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ စိတ္ရွည္ရွည္ထားပါ။ သူတို႔ကိုနားလည္ဖို႔ၾကိဳးစားပါ။ ေဒါသအေလ်ာက္ နာသြားေအာင္ မေျပာပါနဲ႔၊ ကိုယ့္ေစတနာက မွားေနရင္ ကိုယ့္ေစတနာက ကိုယ့္ကိုအက်ိဳးေပးမွာပါပဲ။ ျပႆနာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဆက္ဆံေရးအဆင္မေျပလို႔ ျဖစ္ရတာပါ။ တစ္ေယာက္ ေျပာခ်င္တာကို တစ္ေယာက္ဆံုးေအာင္ နားမေထာင္ရင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ နားလည္မွာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ေယာက္ စကားကို တစ္ေယာက္ အဓိပၸါယ္္မွန္ေအာင္ မေကာက္ႏိုင္ရင္ အထင္လြဲတာေတြ ျဖစ္လာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆက္ဆံေရး အဆင္ေျပခ်င္ရင္ တဖက္သား ေျပာခ်င္ေနတာကို ဂရုတစိုက္ နားေထာင္ပါ။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ေျပာခ်င္ေနတာကို ေျပာခြင့္ေပးပါ။ အထူးသျဖင့္ အေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥေျပာမယ္ဆိုရင္ အထင္လြဲတာမျဖစ္ဖို႕ ပိုၿပီးအေရးၾကီးတယ္။ သူေျပာခ်င္ေနတာကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျပာႏိုင္ေအာင္ သူ႕ကို ေမးခြန္းေတြေမးၿပီး ရွင္းခိုင္းပါ။ သူ႕အခက္အခဲကို ကိုယ္က ကိုခ်င္စာပါတယ္ ဆိုတာကို သူသိေအာင္ေျပာပါ။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အခက္အခဲကို တစ္ေယာက္ကူညီၿပီးေနသြားရတာ ေက်နပ္စရာ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ တစ္ကယ္ နားလည္မႈရသြားရင္ စိတ္သက္သာမႈရတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ အေရးပါတဲ့သူရဲ႕ အထင္လြဲမႈကို ခံရတာ စိတ္ဆင္းရဲစရာ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အထင္လြဲေနရင္ ေလးေလးစားစားေဆြးေႏြးပါ။

ေလာကီအတြက္ပါ အၾကိိဳးေပးတဲ႔ ဆံုးမၾသ၀ါဒပါ။ ၀ိပႆနာတရားေတြကို အျမဲရႈပြားေနႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ၾသ၀ါဒက ခ်က္ခ်င္းစိတ္ကို ျငိမ္းခ်မ္းေစႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္ကေလးၾကည္လင္ေနတဲ႔အခါ ခႏၶာဉာဏ္ေရာက္တရားမ်ားကို အားစိုက္နာၾကည့္လိုက္ပါ။ ဒါမမဟုတ္ ၀ိပႆနာတရားအားထုတ္ၾကည့္ပါ။ အင္မတန္ကို ခ်မ္းသာသုခ ရေနတဲ႔အခ်ိန္ပါ။ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားလည္း ဆရာေတာ္ ေျပာျပဆံုးမသည့္အတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုးႏိုင္ပါေစ။ ဘ၀မွာ စိတ္အခ်မ္းသာဆံုးေနႏိုင္ၾကပါေစ။

ေခ်ာကလက္ပူပူတစ္ခြက္

ပညာတတ္ဘြဲ ့ရ ေက်ာင္းေနဖက္လည္းၿဖစ္၊ ဆိုင္ရာလုပ္ငန္းအသီးသီးမွာ ေနရာယူလုပ္ကိုင္ေနၾကသူ လူငယ္တစ္ခု သူတို ့ရဲ့ မိတ္ဆံုစားပြဲၿပီးတဲ့အခါ ပင္စင္ယူသြားၿပီၿဖစ္တဲ့ တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡေဟာင္းဆီကို သြားေတြ ့ၾကတယ္။

ခဏတၿဖဳတ္စကားေၿပာၿပီးတဲ့အခါ သူတို ့အလုပ္ေတြအေၾကာင္း ၿငီးတြားလာၾကတယ္

သူ ့တပည့္ေတြကို ေခ်ာကလက္ ပူပူနဲ ့ဧည့္ခံဖို ့ပါေမာကၡၾကီး မီးဖုိေခ်ာင္ထဲဝင္သြားေလရဲ့။ ၿပန္ထြက္လာေတာ့ ေခ်ာကလက္ပူေတြထည့္တားတဲ့ အိုးၾကီးရယ္၊ ခြက္မ်ိဳးစံုရယ္ ယူၿပီးထြက္လာတယ္။ ခြက္ေတြကလည္း အစံုေပါ့။ ဖန္ခြက္၊ ေႂကြခြက္၊ ေၿမခြက္၊ တန္ဖိုးၾကီးၾကီး ေစ်းၾကီးေပးဝယ္ရတဲ့ခြက္ေတြ၊ ကြဲလြယ္တဲ့ခြက္ေတြ - အိုး စံုလို ့ပါပဲ။
"ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္သာ လိုသလို ထည့္ေသာက္ၾကေတာ့ကြာလို ့" ေၿပာရွာတယ္။

ကိုယ္စီကိုယ္စီ ေခ်ာကလက္ပူပူတစ္ခြက္စီ ေသာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ပါေမာကၡၾကီး စကားဆိုလာတယ္။ "သတိထားၾကည့္ၾကစမ္း - တန္ဖိုးၾကီးၾကီး၊ ခြက္လွလွေလးေတြ အားလံုးကိုယူၿပီး ႐ိုး႐ိုးခြက္ေတြ၊ ေစ်းေပါေပါခြက္ေတြေတာ့ ခ်န္ထားခဲ့ၾကတယ္မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ကိုကုိယ္အေကာင္းဆံုးကိုပဲ

လိုခ်င္ၾကတယ္ဆိုတာ သဘာဝဆုိေပမယ့္အဲဒါကမင္းတို့အခုေၿပာေနတဲ့ ၿပႆနာေတြ စိတ္ဖိစီးမႈေတြရဲ့ အဓိက ရင္းၿမစ္ပဲ..."

"ထည့္ေသာက္တဲ့ခြက္က ထည့္ထားတဲ့ ေခ်ာကလက္ပူပူရဲ့ အရသာနဲ ့ဘာမွပါတ္သတ္မွ မရွိဘူး... ပိုၿပီးေစ်းၾကီးတာပဲရွိၿပီးေတာ့ ဘာေသာက္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာင္ သတိထားမိရဲ့လား"

"အစကေတာ့ မင္းတို ့တကယ္ေသာက္ခ်င္တာ ေခ်ာကလက္တစ္ခြက္ပါပဲ။ ခြက္မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ အေကာင္းဆံုးခြက္ကို ဦးစားေပးေရြးခ်ယ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ခြက္တစ္ေယာက္ လိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။"

"ဘဝဆိုတာ ေခ်ာကလက္ပူပူနဲ ့တူတယ္ကြ... မင္းတို ့အလုပ္၊ ေငြ၊ ရာထူးဂုဏ္ေတြ ကေတာ့ အဲဒီေခ်ာကလက္ကိုထည့္ေသာက္တဲ့ ခြက္နဲ ့တူတယ္ကြ၊ အဲဒါေတြက မင္းတုိ့ဘဝကို ကိုင္တြယ္ေၿဖရွင္းဖို့အသံုးခံပစၥည္းပါပဲကြာ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီခြက္နဲ ့တူတဲ့အရာေတြနဲ ့မင္းတို ့ဘဝရဲ့ အရည္အေသြးကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္မေပးႏိုင္သလို ေၿပာင္းလဲေအာင္လဲမလုပ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ" ........

ဟုတ္ပါတယ္ ...
တစ္ခါတေလမွာ ထည့္ေသာက္မယ့္ ခြက္ကုိ အာ႐ံုစိုက္ေနရင္းနဲ ့ ဘဝေခ်ာကလက္ပူပူကို ခံစားႏိုင္ဖို ့အခြင့္အေရးေတြ ဆံုး႐ွဴံးသြားခဲ့ရပါတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ေခ်ာကလက္ပူပူတစ္ခြက္စီ ခံစားဖို ့ပိုင္ဆိုင္ၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ထည့္ေသာက္မယ့္ ခြက္ ကိုသာေရြးေနမိပါတယ္။ ဘဝမွာ အေပ်ာ္ဆံုးလူဆိုတာ အေကာင္းဆံုးေတြကိုပဲ ရေနတဲ့လူ၊ ရွိေနတဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္မွာရွိတာကို အေကာင္းဆံုးလုပ္ႏိုင္တဲ့လူကသာ အေပ်ာ္ဆံုးလူပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္...
႐ိုးရွင္းစြာေနထိုင္ပါ။ နက္နက္႐ွိဴင္း႐ွိဴင္း ခ်စ္တတ္ပါ။ ေလးေလးနက္နက္ ဂ႐ုစိုက္တတ္ပါ။ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေၿပာဆိုဆက္ဆံၿပီးေတာ့ ဘဝေခ်ာကလက္ ပူပူေလးကို ခံစားၾကည့္လိုက္ပါ။

အဂၤလိပ္ မူရင္း - ဒီကပါ
ဘာသာၿပန္သူ - Chocothazin ဒီမွာပါ

အမိႈက္ထဲမွစိတ္ဓါတ္မ်ား

(((((အမႈိက္.. အမိႈက္..)))))
(((((အမႈိက္.. အမိႈက္..)))))

ေနပူက်ဲက်ဲမွာ အမိႈက္လွည္းႀကီးကို တြန္းရင္း တစ္လမ္းဝင္ တစ္လမ္းထြက္
အမိႈက္လိုက္ေကာက္ေနတဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ႔
ေနမင္းႀကီး ပူေလာင္တယ္ ဆိုတာထက္ လူလံုးမလွပတဲ႔ ဘဝရဲ႕ ပူေလာင္မႈက အရာရာကို
ရင္ဆိုင္ဖို႔ က်င့္သားရခဲ႔ၿပီးသားပဲေလ..။

နားထဲမွာေတာ႔ ေဖေဖ မဆံုးခင္ ေျပာသြားတဲ႔ ဆံုးမ စကားေလးကို ၾကားေနမိေသးတယ္..
“သားေရ ေဖေဖတို႔က အမိႈက္ေကာက္တဲ႔ သူေတြဆိုေတာ႔ လူေတြက မသတီၾကဘူး..
အက်ိဳးေပး မေကာင္းခဲ႔လို႔ ႏွိမ္႔က်တဲ႔ ဘဝ ေရာက္ေနေပမယ္႔ စိတ္ဓါတ္ကို အၿမဲ
ျမင့္ျမင့္ထားပါ.. ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲႏုံခ်ာေနပါေစ.. သူမ်ားပစၥည္း
မခိုးနဲ႔.. မတရားတာ မလုပ္နဲ႔.. ႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ႔ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ဘဝကို
ရဲရဲရင္ဆိုင္ပါ..” တဲ႔

က်ေနာ္ နဖူးေပၚက ေခၽြးေတြကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ သုတ္ရင္း.. အေတြးစကို ျဖတ္ကာ
အမိႈက္လွည္းႀကီးကို ဂ႐ုတစိုက္ တြန္းလာခဲ႔တယ္..။ က်ေနာ္႔ ပုဆိုးစေလးကို
ဆြဲကိုင္ရင္း လိုက္လာတဲ႔ ညီမေလးကလည္း သူ႔အသံေလးနဲ႔ အမႈိက္.. အမိႈက္..!!
လို႔ ေအာ္ေပး႐ွာပါတယ္..။

ညီမေလးက အခုမွ (၆) ႏွစ္ ႐ွိေသးတာ..။ တကယ္ဆို က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမက
ေက်ာင္းေနရမယ္႔ အ႐ြယ္ေတြေပါ႔..။ က်ေနာ္သာ ေက်ာင္းေနခဲ႔ရရင္ အခုဆို
႐ွစ္တန္း၊ ကိုးတန္း ေလာက္ေတာ႔ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ..။ ဘဝေပးကံက ေက်ာင္းဆိုတာ
ဘာမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ ဆိုး႐ြားခဲ႔ေတာ႔ ဒီဘဝ ဒီလိုသာ ျဖတ္သန္း႐ံုေပါ႔..။

က်ေနာ္ စိတ္ဓါတ္မက်ပါဘူး.. အမိႈက္ေကာက္လို႔ ရတဲ႔ ေငြေလးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔
ေမာင္ႏွမ ထမင္းစားတယ္..။ ေစတနာေကာင္းတဲ႔ အိမ္ေတြက က်ေနာ္တို႔ကို အဝတ္အစား
အေဟာင္းေတြ ေပးၾကတယ္..။ ေနစရာကေတာ႔ အမိုးအကာ ႐ွိတဲ႔ တစ္ေနရာရာဆိုရင္
ေနလို႔ ျဖစ္ေနတာပါပဲေလ..။

“အမိႈက္..!!!!..”
အမိႈက္လို႔ ေအာ္ေခၚသံၾကားလို႔ က်ေနာ္ ဝမ္းသာအားရ ေမာ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ႔
ဟိုး.. ေျခာက္လႊာကေန လက္ယပ္ ေခၚေနတဲ႔ အန္တီႀကီး တစ္ေယာက္..။

က်ေနာ္ ညီမေလးကို အမႈိက္လွည္းနားမွာ ေစာင့္ခိုင္းၿပီး ေလွခါးထစ္ေတြ
အတိုင္း ေျပးတက္ခဲ႔လိုက္တယ္..။ ဒီအမိႈက္ဖိုးေလးရရင္ ညီမေလးကို
ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ အေၾကာ္ဝယ္ေကၽြးရမယ္ေလ..။

အခန္းတံခါး ခပ္ဟဟေလး ပြင့္လာတယ္.. ၿပီးေတာ႔ ျဖဴျဖဴဝဝ အန္တီႀကီး တစ္ေယာက္
ထြက္လာၿပီး အမိႈက္ေတြ ထည့္ထားတဲ႔ သံပံုးႀကီး တစ္ပံုး ထုတ္ေပးတယ္..။
“ေရာ႔.. ေကာင္ေလး အမိႈက္ယူၿပီးရင္ အမိႈက္ပံုး ျပန္လာေပး..”

က်ေနာ္လည္း အမိႈက္ပံုးႀကီးကိုမၿပီး ေလွခါးထစ္ေတြ အတိုင္း ျပန္ဆင္းခဲ႔တယ္..
အမိႈက္ေတြ မက်ေအာင္လည္း ဂ႐ုစိုက္ရေသးတယ္ေလ..။

ညီမေလးကေတာ႔ အမိႈက္လွည္းႀကီးေဘးမွာ ေျမႀကီးေတြကို ဒုတ္နဲ႔ ျခစ္ၿပီး
ေဆာ႔ေနေလရဲ႕..
က်ေနာ္လည္း သံပံုးထဲက အမိႈက္ေတြကို အမိႈက္လွည္းႀကီးေပၚ ပစ္ၿပီး
သံပံုးလြတ္ႀကီးနဲ႔ ျပန္ေျပးတက္ရတာေပါ႔ .. ေျခာက္လႊာကို..။

အေပၚထပ္ အခန္းဝကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ႔..
“ဘယ္ေလာက္ ေပးရမလဲ..”

“အန္တီ ေစတနာ႐ွိသေလာက္ ေပးပါခင္ဗ်ာ..”
“ေရာ႔.. ငါးဆယ္ ယူလိုက္..”

အန္တီႀကီး ထုတ္ေပးတဲ႔ ႏွစ္ရာတန္ေလးကို လက္တဖက္က ကိုင္ၿပီး က်ေနာ္ ေခါင္း
ကုတ္လိုက္တယ္..
က်ေနာ္႔မွာ ႐ွိတာက ငါးဆယ္တန္ တစ္႐ြက္ပဲ ႐ွိတာေလ.. က်ေနာ္ ဘယ္လို အမ္းရမလဲ..။

က်ေနာ္ ငါးဆယ္တန္ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ေလးကို ထုတ္ၿပီး..
“က်ေနာ္႔မွာ ငါးဆယ္ပဲ ႐ွိတာ.. ျပန္အမ္းဖို႔ မ႐ွိဘူး ခင္ဗ်.. အန္တီ အႏႈတ္
မ႐ွိဘူးလား..”
“ဟဲ႔.. အဲဒါဆို ဘယ္လို လုပ္မွာလဲ.. ငါ႔မွာ အႏႈတ္မ႐ွိဘူး..”

“ဒါဆို က်ေနာ္ လမ္းထိပ္က ကြမ္းယာဆိုင္မွာ အႏႈတ္ သြားလဲ လိုက္မယ္..”
“ဘယ္ျဖစ္မလဲ.. နင္ ျပန္မလာရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ.. နင္တို႔လို
အမိႈက္ေကာက္သမားေတြက ဒီလိုေတြႀကီးပဲ..”

“ဟာ.. က်ေနာ္ အဲ႔လို မလုပ္ပါဘူး.. က်ေနာ္ ျပန္လာ အမ္းမွာပါ..”
“အို.. ေတာ္ၿပီး ႐ႈပ္႐ႈပ္႐ွက္႐ွက္.. ေန.. ေနေတာ႔.. အမ္းဖို႔ မ႐ွိရင္
မပစ္ေတာ႔ဘူး.. အမိႈက္ေတြ သြားျပန္ယူေပး..”
“ဗ်ာ..!!..”
က်ေနာ္ အံ႔ၾသသြားတယ္..။ စိတ္ထဲမွာလည္း က်င္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္..။

က်ေနာ္ ဘာမွ မေျပာေတာ႔ပါဘူး.. ႏွစ္ရာတန္ေလးကုိ သူ႔လက္ထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး
လည့္ထြက္ခဲ႔လိုက္တယ္..။

လွည္းထဲက သူ႔အမိႈက္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ဘီယာဘူးခြံေတြ..
ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ တန္ဖိုးႀကီး အစားအစာေတြရဲ႕ ဗူးခြံေတြ..။ ညီမေလးက
ေတာ္ေတာ္ ဗိုက္ဆာေနၿပီ ထင္ပါတယ္.. အဲ႔ဒီ ဗူးခြံေတြထဲက ၾကက္ေပါင္ေၾကာ္ပံု
ပါတဲ႔ ဂတ္ထူဗူးခြံႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ၾကည့္လို႔..။

က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းေတာ႔ ျဖစ္မိတယ္.. ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္ ဝမ္းမနည္းပါဘူး..။
ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ ရင္ဆိုင္ ႀကံဳေတြ႕ေနက် ခါးသက္သက္ ဘဝပါ..။
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို မသတီၾကဘူး..။ ႏွိမ္႔က်ေနတဲ႔
က်ေနာ္တို႔ ဘဝကို ဘယ္သူမွ ကိုယ္ခ်င္း မစာႏိုင္ၾကဘူး..။ လက္တြဲေဖးကူမယ္႔သူ
ဆိုတာလည္း ႐ွားပါးလြန္းလွပါတယ္..။ စိတ္ဓါတ္ျဖဴစင္ၿပီး
ေမတၱာထားတတ္ၾကသူေတြလည္း ႐ွိေတာ႔ ႐ွိပါတယ္..။ လူနည္းစုေပါ႔..။

က်ေနာ္တို႔ အမိႈက္ေကာက္သမားဆိုတာ သူတပါးပတ္ဝန္းက်င္ သန္႔႐ွင္းဖို႔အတြက္
ကိုယ္ကိုတိုင္ အညစ္ေပခံၿပီး ကူညီေနၾက သူေတြပါ..။ လူေတြက အမိႈက္
ဆိုတာနဲ႔တင္ လက္နဲ႔ ျပန္ကိုင္ဖို႔ေတာင္ ႐ြံ႐ွာ တတ္ၾကပါတယ္..။ ဒီလို
သူမ်ား ႐ြံ႐ွာတဲ႔ အလုပ္ကို က်ေနာ္တို႔ကေတာ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး
လုပ္ေနရတာပါ..။
ဒါဟာ.. ဘဝေပးကုသိုလ္ကံလို႔ ေျပာမလား..! ေခတ္ကာလေၾကာင့္လို႔ ေျပာမလား..!

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းအိုး ႐ွိတယ္..

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ႐ိုးသားမႈ ႐ွိတယ္..

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ဘဝ ႐ွိတယ္..

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ အနာဂတ္ ႐ွိတယ္..

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ျဖဴစင္သန္႔႐ွင္းတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြ ႐ွိတယ္..

အဲ႔ဒီလိုပဲ ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား မ႐ွိသူေတြရဲ႕ ပုပ္ပြေနတဲ႔
စိတ္ဓါတ္ေတြ ႐ွိတယ္..

က်ေနာ္ သက္ျပင္း ေလးေလးႀကီး ခ်ကာ အမိႈက္လွည္းႀကီးကို တြန္းၿပီး
ထြက္လာခဲ႔လိုက္ေတာ႔တယ္..
ညီမေလးကေတာ႔ ပါးစပ္က အက်င့္ ပါေနတဲ႔ ေအာ္ေနက် အတိုင္း..

(((((အမႈိက္.. အမိႈက္..)))))
(((((အမႈိက္.. အမိႈက္..))))) တဲ႔ေလ..။

(ကိုရင္ေနာ္)


မွတ္ခ်က္။ ။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးက အမိႈက္ေကာက္သမားေလး တစ္ေယာက္ တကယ္
ႀကံဳေတြ႕ခဲ႔ရတဲ႔ ျဖစ္ရပ္မွန္ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုပါ..။ “လဲေနသူ ထူေပးပါ..
အားငယ္သူ အားေပးပါ..” တဲ႔.. ငယ္ငယ္က သင္ခဲ႔ရပါတယ္..။ အခုေခတ္မွာေတာ႔
“လဲေနသူ ေက်ာ္သြားပါ.. အားငယ္သူ ဖိႏွိပ္ပါ..” ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနၿပီ..။
လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားၾကဖို႔ေတာ႔ လိုေနၿပီ..။ သာမန္လူတစ္ေယာက္ အတြက္
ေငြႏွစ္ရာဟာ ဘာမွမျဖစ္ေပမယ္႔ ဒီပိုစ္႔ထဲက ေမာင္ႏွမအတြက္ေတာ႔
ထမင္းတစ္နပ္စာ ေကာင္းေကာင္းရပါတယ္..။ လူသားတိုင္း တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး
အျပန္အလွန္ ေမတၱာထားႏိုင္ၾကပါေစ..။

http://koyinnawkhinlaynge.blogspot.com/ကပါ..
ဒီစာကုိ ဖတ္ၿပီး ရင္ဘတ္ထဲက နာနာက်င္က်င္ႀကီးကို ခံစားမိပါတယ္...
လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားနိုင္ႀကပါေစ