Myanmar Currency - Kyats

An exchange rate between two countries is back to back connection with the values of the countries' currencies. One country's currency is controlled by its monetary policy.
Monetary policy is a managing process to supervise the supply of money, the availability of money, and the cost of money or the rate of interest to attain a set of objectives oriented towards the growth and stability of the economy. In monetary policy, expansionary policy is traditionally used to try to combat unemployment in a recession by lowering interest rates in the hope that easy credit will entice businesses into expanding. Contractionary policy is intended to slow inflation in hopes of avoiding the resulting distortions and deterioration of asset values.
For many centuries there were only two forms of monetary policy: (i) Decisions about coinage; (ii) Decisions to print paper money to create credit.
In general, the central banks in many developing countries have poor records in managing monetary policy. This is often because the monetary authority in a developing country is not independent of government, so good monetary policy takes a backseat to the political desires of the government or is used to pursue other non-monetary goals. For this and other reasons, developing countries that want to establish credible monetary policy may institute a currency board or adopt dollarization.
Since 1852 in Burma (Myanmar), the silver coin with the royal peacock seal was introduced as the first coin. And then the denominations were gradually changed from coinage to paper money. Starting from 1953 until now, "kyat" was denominated as Myanmar currency.
Reviewing on Myanmar currency, it is worthless in comparison to the other countries' currency. Why? Because of two principal reasons.
Under a system of fiat fixed rates, the local government or monetary authority declares a fixed exchange rate but does not actively buy or sell currency to maintain the rate. Instead, the rate is enforced by non-convertibility measures (e.g. capital controls, import/export licenses, etc.). In this case there is a black market exchange rate where the currency trades at its market/unofficial rate.
Under dollarization, foreign currency (usually the US dollar) is used freely as the medium of exchange either exclusively or in parallel with local currency. This outcome can come about because the local population has lost all faith in the local currency, or it may also be a policy of the government (usually to rein in inflation and import credible monetary policy).

We can’t get a Grip without a Kiss

We feel about kiss since we were young. In our childhoods, we are famished to get kiss from our beloved persons such as grandparents, parents, brothers, sisters, relatives, our close friends and the others. Why? We could directly touch their love, affection and passion seeping their kisses. These kisses made us to be strong, brave and safe. The more a lot of kisses we received, the more we wanted to get some more kisses. As for me, I liked to procure kisses from my beloved persons rather than I kiss them.
When we were teenagers, first kiss was a great award for guys and a wonderful period for girls. It made us to become two into one to make our first steps with full of love. It made us to get more strength and energy to face and solve the problems and difficulties holding hands in hands with the aim of forming a happy and peaceful family life. How firm our hands were and how we loved each other in the past, we could not foresee what will happen in our near future. That is why we are still viewing heartbroken men here and there however they all had so many pleasant days in life spending together with their beloved. Every heartbroken man always says that "Time is the best physician to cure a love sicker". I think that these words may be true for taking enough time periods to forget an old lover. But they can fall in love again with the other one when they recover from love sickness. Why? All powerful loves are based on "Kiss".
Kiss is a universal sign showing sentiments of love, passion, affection, respect, greeting, friendship, and good luck, among all ages. Depending on the culture, relationship and context, a person may kiss another on their lips, cheek, head, hand and each of these gestures may carry a different social significance. We kiss each other with special meanings such as – Kiss on the Forehead = I hope we're together forever, Kiss on the Ear = You're my everything, Kiss on the Cheek = You look so cute, Kiss on the Hand = I adore you, Kiss on the Neck = We belong to each other, Kiss on the Shoulder = I want you, Kiss on the Lips = I love you.
"The Kiss" painting is really romantic and attractive to the audience especially their hearts to be melt in love while gazing a couple's kiss inside it. The guy is kissing his beloved tenderly and generously. His kiss is so special for his sweetheart not only with his deepest love, affection and passion but also with his care and respect in love. How he values his dear! The girl is also peacefully accepting her lover's kiss. This love scene can draw full pay attention to an indecent man who never ever knows about love. Therefore, no one can touch love without a kiss to get a grip.

The Potato Eaters

Vincent Van Gogh painted "The Potato Eaters" in 1885. This painting is one of his famous paintings in the world.
The painting is about a family dinner. There is a small dining room. An oil lamp is lighted in it. And a family is taking dinner together. It is an ordinary scene but the creative features painted in it are the reflections of their lives.
This painting is saturated with morose and silent characters. The mixed emotions residing in their faces are interpreting about the poverty of a family.
The poverty in a family is the state of being unable to afford basic human needs, which commonly includes clean and fresh water, nutrition, health care, education, clothing and shelter. Those living in poverty suffer lower life expectancy, disproportionately from hunger or even starvation and disease. The effects of poverty create a poverty cycle running across multiple levels, individual, local, national and global.
Fundamentally, poverty is a denial of choices and opportunities, a violation of human dignity. It means lack of basic capacity to participate effectively in society. It means not having enough to feed and clothe a family, not having a school or clinic to go to; not having the land on which to grow one’s food or a job to earn one’s living, not having access to credit. It means insecurity, powerlessness and exclusion of individuals, households and communities. It means susceptibility to violence, and it often implies living in marginal or fragile environments, without access to clean water or sanitation. — United Nations
Various poverty reduction strategies are based on whether they make more of the basic human needs available or increase the disposable income needed to purchase those needs. Some basic needs, such as improving access to education, may also help increase income.
The key message I got from this painting is that poverty is considered a necessary or desirable condition, which be embraced to reach certain spiritual, moral, or intellectual states. Furthermore, poverty is often understood to be an essential element of renunciation in our Buddhist religion.

Irrawaddy

We can’t survive without water. Therefore, water is essential for our daily lives. We can get water from natural water resources such as ground waters, ponds, lakes, streams, rivers and seas. We never use sea water for drinking because of its salty taste. In order to solve our daily water consumption, we move to the nearest places to the natural water resources to get the portable water. That is why the numerous villages, towns and cities are established beside the lakes, streams, rivers and seas. Besides that, Myanmar is an agricultural country. Therefore, water is elemental for growing plants and crops.
There are four main rivers flowing across the country. The biggest and famous river is called the “Irrawaddy River”.
How much Irrawaddy means to people of Myanmar?
Irrawaddy is a remarkable landmark in Myanmar. It is a very useful main waterway for trading the goods from North to South in the country. Many people are utilizing the Irrawaddy River for their various livelihood activities such as fishing, swimming, sailing, trading, and daily water consumption and so on. Not many think about paying back to her.
Whenever I am thinking about Irrawaddy, I frequently recognize that “Things are to be used. People are to be loved.” Randy Pausch said. These two statements remind us to think what we should prioritize in our lives. We have many various priorities. Most of them are stemmed from our egos and self-center thinking. We always fail to think for those who are always with us in good times and bad times.
Irrawaddy is not a normal river. By the courtesy of the mighty Irrawaddy, crops have flourished, fortunes have been made, glistening palaces and Temples built, courageous and heroic souls are kept at peace in the course of Myanmar’s history.
If there is no Irrawaddy in near future, for sure, millions of Myanmar people will suffer. In a way, we have to survive as if we all are in the desert.

Uncertainty of Life

The title of the painting is “The Scream”. Yes. I also screamed when I saw it. Why did I scream?
I am not interested in painting: not only to paint by myself but also to look up the others’ paintings. I never ever think that I will be asked for my views over a painting. Now, it will be a part of my learning chain. That is why I screamed with surprise.
I made my first sight to the painting with my ego; getting to know faster its meaning by myself before speaks out itself. I looked it up several times and was searching for its meaning why the painting was called - “The Scream”. The more I concentrated in trying to get the point, the more I got digressed from its true meaning. Another important aspect I've noticed is the use of color in the painting which really irritated my vision and made me uncomfortable. The painter used plenty of colors in it. I lost my control. To calm down, I took a deep breath and counted from 1 to 10. And then I looked up the painting again. I did not try to literally translate the painting the way I wanted but wen with the flow.
The painter illustrated his whole painting with a lot of colors. I think he chose the wavy painting to reflect the situation of the location and also used the different colors to clearly know about the conditions happening in his painting. He well shaped emotional statement and response of human being when he saw the horrible situation approaching towards him to be killed.
It is just a painting but it can say a thousand words to us. We can touch it and feel it. The message I got from his painting is the uncertainty of life. Nobody knows when, where and how we will die in near future.

“ဂုဏ္ယူပါတယ္.....လူလည္အာရွသား”

ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာဒ္စာမ်က္ႏွာေလးေတြမွာ အကၡရာမတင္ႏိုင္တာ အေတာ္ေလး ၾကာပါျပီ။ ကိုယ္တိုင္ မေရးတတ္ရင္ေတာင္ အရင္ကဆို ဖတ္လို႕ေကာင္းတဲ့ သူမ်ားပိုဒ္စ့္ေလးေတြကို ကူးတင္ေနၾကပါ။ အခု ဒီအေလ့အထပါ မသိမသာ ဆိတ္သုဥ္းေနပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတဲ့ အတိတ္ကပုံရိပ္ေလးေတြကို ကိုယ္စီဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ပုံစံခြက္ေတြထဲမွာ အဆီအေငၚမတည့္တဲ့ ဘဝေတြ သြတ္သြင္းရင္း ဆိတ္သုဥ္းလုဆဲဆဲ ဘေလာဒ္ စာမ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ အမွတ္တရအေနနဲ႕ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေရးသားထားခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ Please! ေက်းဇူးျပဳ၍ ထင္ရာလုပ္ခြင့္ျပဳပါ။

စကၤာပူႏိုင္ငံဟာ ကၽြန္ေတာ့္တို႕လို “ေရႊ”ေတြအတြက္ အလုပ္လာေရာက္လုပ္ကိုင္ဖို႕ လက္လွမ္းမွီတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံပါ။ အဆိုေတာ္ “အရိုး” ကေတာင္ စကၤာပူက လူေနမႈဘဝ တေစ့တေစာင္း ကို “လူလည္အာရွသား” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးနဲ႕ ပီျပင္စြာ ေဖာ္က်ဴးျပီး သီဆိုထားေပးပါေသးတယ္။

လူလည္အာရွသားေတြက ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းျပီး Immigration ရွာမေတြ႕တာတို႕၊ ဘယ္အေပါက္က ထြက္ရမွန္းမသိဘဲ Transit လုပ္တဲ့ ေလေၾကာင္းလိုင္းေတြ ဘက္ေရာက္သြားတာတို႕၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေလေပါျပီး MRT ကို Tenah Merah Station မွာ ေျပာင္းမစီးျဖစ္ဘဲ Changi Airport ႏွင့္ Tenah Merah ကို ေခါက္တုန္႕ေခါက္ျပန္ စီးေနရတာတို႕………… အဲဒီလိုေလးေတြကိုလည္း လူလည္ အာရွသားေတြ ၾကဳံေတြ႕ေနရတာေလးေတြ သီခ်င္းထဲမွာ ထည့္စပ္ဆိုေပးဖို႕ က်န္ေနပါေသးတယ္လို႕ “ကိုအရိုး” နဲ႕ သိရင္ေျပာေပးၾကပါဗ်ာ။ ဟဲ….ဟဲ…. ဒီလိုဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားကေကာလို႕ ေမးခ်င္ၾကလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ကဲ့…… ကၽြန္ေတာ္လည္း “လူလည္အာရွသား”ပါ။

အရည္အခ်င္း ျပည့္မီေသာေန႔ (ေက်ာ္သိခၤ)

က်ေနာ္ ငယ္စဥ္က နယ္တြင္ ေနသည္။ နယ္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ရန္ကုန္ႏွင့္ သိပ္ၿပီးေတာ့ မေ၀းလွ။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုေလးက အင္မတန္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေသာ မိသားစုေလး ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုတြင္ အေဖ၊ အေမ ႏွင့္ က်ေနာ္ အပါအ၀င္ ေမြးခ်င္း ၁၂ ေယာက္၊ ေပါင္း ၁၄ ေယာက္႐ွိသည္။ အေဖ၏ ညီ၊ ဦးေလး ဆိုလွ်င္ ေမြးခ်င္း သားသမီးေမြးထားတာခ်ည္း ၁၅ ေယာက္႐ွိသည္။ မိသားစု ၂ စုခြဲ၍ ေဘာလံုး ႏွစ္သင္းဖြဲ႔ၿပီး ခ်ိန္းကန္၍ရသည္။
က်ေနာ္ သူငယ္တန္း စတက္ခါစက ... ေက်ာင္းတြင္ ဆရာ၊ ဆရာမ၊ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းသား မိဘေတြက “ဟဲ့ … ေက်ာ္သိခၤ၊ နင့္မွာ ေမာင္ႏွမ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္႐ွိလဲ” ဟု ေမးလွ်င္ က်ေနာ္ အပိုအလို ႂကြားၿပီးမေျပာတတ္ပါ။ မွန္ရာကိုပဲ ဆိုပါသည္။ “ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္” ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားက တၿပံဳးၿပံဳး၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက တဟားဟား၊ သူငယ္ခ်င္း မိဘမ်ားက ၀ါးလံုးကြဲ ၀ိုင္းရယ္ၾကသည္။ အစ္ကို၊ အစ္မေတြကလည္း တစ္တန္းမွ စ၍ ဆယ္တန္းအထိ အတန္းစံုတြင္ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊
အရပ္ထဲတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း က်ေနာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ျဖစ္ေစ၊ အိမ္နီးနားခ်င္း မ်ားက ျဖစ္ေစ မခံခ်င္ေအာင္ မစရဲၾကပါ။ အစ္ကို၊ အစ္မမ်ား ၾကားလွ်င္လည္း ၎တို႔၏ ညီ၊ ေမာင္ တခုခုျဖစ္သည္ကို ၾကားလွ်င္ ၾကား ရာေနရာကေန ေရာက္လာတတ္သည္။ ထိုမွ်ေလာက္ ေသြးစည္းသည္။

ထို႔ျပင္ က်ေနာ့္အား ဘယ္မွ်ေလာက္ ခ်စ္ၾကသည္ ဆိုသည္ကိုလည္း ေျပာျပခ်င္ေသးသည္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အေဖ သို႔မဟုတ္ အေမ သို႔မဟုတ္ အစ္ကို၊ အစ္မ တေယာက္ေယာက္၏ လက္စြမ္းျပ ႐ိုက္ႏွက္၊ ဒဏ္ေပးတာကို က်ေနာ္မခံရသည့္ေန႔ တေန႔မွမရွိပါ။

တခုေတာ့ စဥ္းစားစရာ။ က်ေနာ့္အေနႏွင့္ က်ေနာ့္အထက္က အေဖ၊ အေမ၊ အစ္ကို၊ အစ္မ စုစုေပါင္း ၁၃ ေယာက္ တို႔၏ မူ၀ါဒ ေတြ ႏွင့္ ညီညြတ္ေအာင္ မေနတတ္ခဲ့၍လား၊ သို႔မဟုတ္ သူတို႔၏ မူ၀ါဒမ်ားကပင္ တင္းက်ပ္လြန္းေန၍လား က်ေနာ္ မသိပါ။ က်ေနာ္ သိသည္ကေတာ့ က်ေနာ္သည္ လိမၼာသည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို က်မ္းႀကိမ္ၿပီး ဆိုႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ ဘာ့ေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ အ႐ိုက္ခံေနရသည္ကို ငယ္စဥ္က အေျဖ႐ွာေနမိသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတို႔မႀကိဳက္သည္ကို လုပ္မိ၍ ဒဏ္ေပးခံရသည္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ ဆိုရလွ်င္ သူတို႔ ျပဌာန္းသည့္ ဥပေဒမ်ားကိုု က်ေနာ္ ေျပာျပပါမည္။

၁။ ေရမကူးရ
၂။ မီးမေဆာ့ရ (အႀကီးေလးဆံုးအျပစ္ဒဏ္)
မွတ္ခ်က္ - ဤအျပစ္ဒဏ္ကို အေဖက ေပးမည္။
၃။ ဟင္း ေခ်းမမ်ားရ။
၄။ ညစ္ညမ္းေသာ စကားလံုးမ်ား အိမ္သို႔ ယူမလာရ။
၅။ သူမ်ား ႏွင့္ ရန္ျဖစ္လာလွ်င္ သူမ်ားကလည္း ခံရ၍ အိမ္ကိုလာမတိုင္ေစရ၊ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း သူမ်ားလုပ္တာ မခံေစရ။
၆။ သူမ်ားပိုင္ဆိုင္သည့္ ပစၥည္းကို ပိုင္႐ွင္မသိပဲ မယူရ (ဒုတိယအႀကီးဆံုးအျပစ္ဒဏ္ - ၀ါးျခမ္းျပားဒဏ္)
မွတ္ခ်က္ - ဤ အျပစ္ဒဏ္ကို အေမက ေပးမည္။
၇။ အိမ္က လွမ္းေခၚ၍ မၾကားႏိုင္သည့္ေနရာသို႔ မသြားရ (က်ေနာ္ အမ်ားဆံုးက်ဴးလြန္သည့္ အျပစ္ျဖစ္သည္)
၈။ အစ္ကို၊ အစ္မမ်ားက ၾကမ္းတိုက္ထားလွ်င္ တအိမ္လံုး အႏွံ႔ ေလွ်ာက္မသြားရ။ ေျခေထာက္ေဆးၿပီး ေျခေထာက္ကို ေရေျခာက္ ေအာင္ သုတ္ၿပီးမွ သြားရမည္။ ၾကမ္းျပင္တြင္ ေျခရာ ဗရဗြ ျဖစ္ေနပါက အျပစ္ေပးခံရမည္။

မွတ္ခ်က္ - ထိုအျပစ္ကို ထိုေန႔တြင္ ၾကမ္းတိုက္ တာ၀န္က်သည့္ အစ္ကို (သို႔မဟုတ္) အစ္မက ျပစ္ဒဏ္ေပးမည္။

စည္းကမ္းခ်က္ ၁ မွ ၆ ကို အေဖ ႏွင့္ အေမတို႔ က ျပဌာန္းထားျခင္းျဖစ္ၿပီး က်န္အခ်က္မ်ားကို အစ္ကို ႏွင့္ အစ္မ မ်ားက ျပဌာန္းထားျခင္း ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္တို႔ အိမ္႐ွိ သစ္သား ထမင္းစား စားပြဲ၀ိုင္းႀကီးမွာ မိသားစု အားလံုး ၀င္ဆန္႔ရန္ လက္သမား ဆရာကို တကူးတက ေခၚယူ၍ လုပ္ခိုင္းထားရသည္။ အစ္ကို နံပါတ္ ၁၁ ႏွင့္ က်ေနာ္မွာ မိသားစုအတြင္းတြင္ အေဖ၊ အေဖ ႏွင့္ က်န္ေသာ အစ္ကို အစ္မမ်ား ႏွင့္ ထမင္းတ၀ိုင္းတည္းစားခြင့္ရ ရန္ အရည္အခ်င္း မျပည့္မီ (qualify မျဖစ္) သည့္အတြက္ေၾကာင့္ သူတုိ႔ ႏွင့္ အတူ ထမင္း တ၀ိုင္းတည္း စားခြင့္မ႐ွိပါ။

အားလံုးႏွင့္ ထမင္း အတူ စားခြင့္ ပါမစ္ကို အစ္မ နံပါတ္ ၆ က ခ်ေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ နံပါတ္ ၁၀ အစ္မသည္ပင္ တ၀ိုင္းတည္း စားခြင့္ ရထားတာ သိပ္မၾကာေသး။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ နံပါတ္ ၁၀ အစ္မက ဟင္းရည္ေသာက္ၿပီး၍ ဟင္းရည္ခြက္ထဲ ဇြန္းျပန္ထည့္လွ်င္ အသံျမည္ေအာင္ ခ်ေသာ အက်င့္႐ွိသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုသူ qualified ျဖစ္သြား၍ အတူစားခြင့္ပါမစ္ ရထားတာ သိပ္မၾကာေသး။ ပါမစ္ရခါစဆိုေတာ့ သူ စကားေျပာ တာကိုက လူႀကီးေတြ ေလသံမ်ိဳးႏွင့္။ စကားေျပာ နည္းနည္း ႀကီးက်ယ္လာသည္။ ဒီၾကားထဲ အေမက သူ႔ကို စကတ္၀တ္သည့္ အဆင့္မွ ထဘီ၀တ္သည့္အဆင့္ထိ promotion လုပ္ေပးလိုက္သည္က ပိုဆိုးသည္။ အဆိုးဆံုးက သူ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ အတူ မကစားေတာ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲ သူ႔ကို တယ္ၿပီးၾကည့္မရေတာ့ပါ။

နံပါတ္ ၁၁ အစ္ကို ကိုေတာ့ အတူစားခြင့္ပါမစ္ ရေစခ်င္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူက ကစားလွ်င္ က်ေနာ့္ကို ညီေလး ဆိုၿပီး ညႇာသည္။ သူ သြားကစားလွ်င္လည္း ေခၚသည့္အတြက္ အစ္ကိုေတြထဲမွာ သူ႔ကို အခ်စ္ဆံုးျဖစ္သည္။ လမ္းထိပ္က ေခါက္မုန္႔ ေရာင္းေသာ ပါပါသီးက အစ္ကို ၁၁ စကားေျပာတာကို “လူႀကီးေလးလိုပဲ” ဟု မၾကာ ခဏေျပာသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ လည္း သူ႔ကို လူႀကီးေတြ ႏွင့္အတူ စားခြင့္ပါမစ္ ရေစခ်င္တာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက လူႀကီးေတြႏွင့္ ထမင္းစားလွ်င္ လူႀကီးေတြေျပာ တာကိုခ်ည္း နားေထာင္၍ ထမင္းကို ၿပီးေအာင္ မစား။ အမ်ားၿပီး၍ ထမင္း၀ိုင္း သိမ္းခါနီးက်မွ အျမန္စားရာ ထမင္း သီးကုန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစ္မ ၆ က သူ႔အား အတူစားခြင့္ပါမစ္ မေပးေသးျခင္းျဖစ္သည္။

ထမင္းစားၿပီဆိုလွ်င္ သူ ႏွင့္ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္လံုးအား အေမက ပန္းကန္ထဲမွာ ဟင္းပံုေပးလိုက္သည္။ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ သား ကိုယ့္ပန္းကန္ကိုယ္မၿပီး၊ အိမ္ေ႐ွ႕က သံဆန္ခါကြက္ေလးမ်ား ကာထားသည့္ေနရာတြင္ သြားစားၾကရသည္။ လမ္းက ျဖတ္သြားသည့္ တလမ္းတည္းသားမ်ားကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ “ထမင္းစားပါဦး” ဟု လွမ္းလွမ္းေခၚ၍ အိမ္ေနာက္ေဖးမွ အေမက တဟဲ့ဟဲ့ ေအာ္ကာ “ထမင္းၿပီးေအာင္ မစားၾကဘူး” ဟု ဆူေတာ့မွ ထိုကဲ့သို႔ လူေတြ႔လွ်င္ လွမ္းလွမ္းေခၚသည့္အက်င့္ ေပ်ာက္သြားသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ပိုက္ဆံေၾကး ပစ္ေနၾကေသာ ေက်ာက္ဒိုး၀ိုင္းကလည္း ေကာင္းေနေတာ့ ထမင္းလည္းစား၊ ေငးလည္းေငးေပါ့။ ေနာက္ေဖးမွ လူႀကီးမ်ား ထမင္းစား၀ိုင္းၿပီးသည္အထိ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ထမင္းစား၍ မၿပီး။ ထိုအခါ အစ္မ ၆ က ဆူလည္းဆူ၊ ေျပာလည္းေျပာရင္း က်န္ေနေသာ ထမင္းမ်ားကို ခံြ႕ေကၽြး၍ ထမင္းစားျခင္းကို လက္စသတ္ေပး လိုက္သည္။

တရက္တြင္ တြံေတးၿမိဳ႕မွ အေဖ၏ ညီ၊ ဦးေလး ႏွင့္ သူ႔သားတို႔ အိမ္ကို အလည္လာၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ လည္း ညီအစ္ကို ၀မ္းကြဲႏွင့္ အတူေဆာ့ရမည္ျဖစ္သည့္အတြက္ ေပ်ာ္ၾကသည္။ ညီအစ္ကို ၀မ္းကြဲက က်ေနာ့္ေအာက္ လပိုင္း ငယ္သည္ဟု အေမက ေျပာထား၍ သိရသည္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ညီအစ္ကို ၀မ္းကြဲႏွင့္ အတူေဆာ့ၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ညေန ထမင္းစားၾကေသာအခါ ဦးေလးက က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္အား “ေဟ့ … ငါ့တူႀကီးေတြ၊ မင္းတို႔ ညီနဲ႔ ထမင္း အတူတူစားေလ၊ တခါတေလမွေတြ႔ၾကရတာ၊ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ အတူတူ စားၾကေပါ့” ဟု ဆိုသျဖင့္ က်ေနာ္ႏွင့္ အစ္ကို ၁၁ တို႔ ၀မ္းသာသြားသည္။ လူႀကီးမ်ား ထမင္း၀ိုင္းတြင္ သူတို႔ ေျပာသည့္ စကားမ်ားကို နားေထာင္ၿပီး ထမင္းစားရသည္ကို ေပ်ာ္သည္။ သူတို႔ေျပာသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားကလည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသည္။

ထမင္းမစားမီ တနာရီခန္႔အလိုတြင္ အစ္မ ၆ က “ေအး … မင္းတို႔ကို အစ္မ ဒီပြဲမွာ ၾကည့္မယ္။ ဒီမွာ ထမင္းစားတာ စံနစ္တက် စားတတ္သြားရင္ ေနာင္ကို လူႀကီးေတြနဲ႔ အတူတူ စားရမယ္” ဟု လူႀကီးမ်ား ကြယ္ရာမွာ တီးတိုးေျပာပါသည္။

အေမကလည္း “ဖိုးေက်ာ္ နဲ႔ ဖိုးေဇာ္၊ အေမဒီေန႔ ဧည့္သည္ေတြလည္းရွိေတာ့ ဘဲဥဟင္း၊ ငါးေလးဟင္း နဲ႔ ပဲကုလားဟင္းခ်က္တယ္။ ငါးေလးဟင္း ကိုေတာ့ ပန္းကန္ထဲမွာ ပံုေပး လိုက္မယ္။ ဘဲဥဟင္း နဲ႔ ပဲကုလားဟင္းကိုေတာ့ ခံု၀ိုင္းေပၚက အလယ္ပန္းကန္ထဲမွာ ထည့္ထားမယ္ ဟုတ္ၿပီလား။ အေမ မင္းတို႔ကို ထည့္မေပးဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ယူစား။ ဒါေပမယ့္ ဘဲဥကို တျခမ္းထက္ ပိုမယူရဘူးေနာ္” ဟု မွာပါသည္။

က်ေနာ္လည္း လူႀကီးေတြနည္းတူ ဘဲဥဟင္း တျခမ္းကို ဟန္ပါပါ လွမ္းႏႈိက္လိုက္သည္။ လက္ကေတာ့ တုန္ခ်င္ခ်င္။ တခါမွ သည္လို အခြင့္အေရးမ်ိဳး မရဘူးပါ။ အစ္ကို ၁၁ ပန္းကန္ထဲကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ဒီတခါ လက္ျမန္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ကတည္းက ဘဲဥတျခမ္း သူ႔ပန္းကန္ထဲကို ေရာက္ေနသည္မသိ။ ညီအစ္ကို ၀မ္းကြဲကလည္း စားလိုက္တာမွ ေနာက္တပန္းကန္ပင္ ထပ္ယူသည္။ က်ေနာ္က တပန္းကန္ေတာင္ စားမကုန္ေသး။ ထမင္းမဖိတ္ေအာင္လည္း ထိန္းၿပီးစားေနရေသးသည္။

ထိုအခိုက္ ညီ၀မ္းကြဲက ဘဲဥကို ေနာက္တျခမ္း ထပ္ႏႈိက္ရန္ ဟင္းဇြန္းကို လွမ္းကိုင္လိုက္စဥ္၊ က်ေနာ္လည္း အလန္႔တၾကား ျဖစ္ကာ “အေမ … ဧည့္သည္ေရာ တျခမ္းပဲလားဟင္” ဟု အေမ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီးေမးလိုက္သည္။ ထိုအခါ ညီအစ္ကို ၀မ္းကြဲလည္း ကိုင္မိၿပီးသားျဖစ္ေသာ ဇြန္းကို လန္႔၍ လႊတ္ခ်လိုက္ရာ ဘဲဥတျခမ္းေရာ၊ ဇြန္းပါ ျပဳတ္က်သြားေတာ့သည္။

က်ေနာ္ ေျပာခြင့္႐ွိပါသည္။ ေတာ္ၾကာ သူက ေနာက္တျခမ္းစားလိုက္လွ်င္ အစ္မ ၁ ႏွင့္ အစ္ကို ၃ တို႔လည္း ထမင္း မစားရ ေသးသည့္အတြက္ သူတို႔အတြက္ က်န္ေတာ့မည္မဟုတ္ဟု ေတြးထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထို႔သို႔ေျပာျခင္းသည္ ကိုယ့္အစ္ကို၊ အစ္မမ်ားအတြက္ ထည့္စဥ္း စားရာေရာက္သည္။ သူတို႔ကို ခ်စ္ရာေရာက္သည္။ အစ္မ ၆ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပင္။ သူ႔ စိတ္ထဲတြင္ “ေၾသာ္ … ငါ့ေမာင္ေလး၊ က်န္တဲ့ အစ္ကို၊ အစ္မေတြအတြက္ မက်န္မွာစိုးလို႔ ေျပာလိုက္တာ ေနမွာ” ဟုလည္း ေတြးေကာင္း၊ ေတြးေနလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ သည္တခ်က္တည္းႏွင့္ပင္ qualified ျဖစ္သြားၿပီဟု အပိုင္ တြက္ထားလိုက္သည္။

သို႔ေသာ္ အေျခအေနက က်ေနာ္ထင္သည့္အတိုင္း ျဖစ္မလာခဲ့ပါ။ ထမင္း၀ိုင္းၿပီးဆံုး၍ ေနာက္ထပ္ ၂ နာရီခန္႔ၾကာေသာအခါ အေမက က်ေနာ့္ကို မီးဖိုေဆာင္ထဲတြင္ ဧည့္သည္အေပၚ အလိုက္မသိတတ္ဟူေသာ ျပစ္ခ်က္ျဖင့္ ၀ါးျခမ္းျပားစာ ေကၽြးပါေတာ့ သည္။ ဤေနရာတြင္ က်ေနာ္ ရလိုက္သည့္ သခၤန္းစာက ကိုယ့္အိမ္က လူထက္စာလွ်င္ ဧည့္သည္ကို ဦးစားေပးရမည္ဟူေသာ သခၤန္းစာပင္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ ဧည့္သည္အေပၚကို အလုိက္မသိတတ္ခဲ့ပါ။ ထိုေန႔က ထမင္း၀ိုင္းတြင္ က်ေသာ စာေမးပြဲက ေက်ာင္းကစစ္ေဆးေသာ စာေမးပြဲ က်တာထက္ က်ေနာ့္စိတ္ကို ပို၍ ထိခိုက္ေစပါသည္။

က်ေနာ့္တြင္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ မ်ားေသာ္လည္း အစ္ကို၊ အစ္မမ်ားႏွင့္ သိုင္းသိုင္း၀န္းဝန္း ထမင္းအတူမစားရ၍ အထီးက်န္ ျဖစ္ရသည္။ အေမ႐ိုက္တုန္းက အစ္ကို၊ အစ္မ တေယာက္ေယာက္က “အေမရယ္ … ေတာ္ပါေတာ့၊ ေမာင္ေလး၊ ညီေလးကို မ႐ိုက္ပါနဲ႔” ဟူ၍ ၀ိုင္း မဆြဲၾကတာကို က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။

က်ေနာ္ႏွင့္ အစ္ကို ၁၁ မွာ အိပ္ခ်ိန္မွသာ အေမ့ကို ဖက္ၿပီး အိပ္ခြင့္ရၾကသည္။ က်ေနာ့္အျဖစ္ကုိ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ ၀မ္းနည္း သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္၊ ေန႔လယ္ခင္း ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္မ်ားတြင္ အေမက က်ေနာ္တို႔ကို သူႏွင့္အတူ ေနာက္ေဖး အဖီေလးမွာ အတူအိပ္ခိုင္းသည္။ ေန႔လယ္ခင္း ေလွ်ာက္မေဆာ့ဘဲ သူႏွင့္ အတူအိပ္လွ်င္ ညေန ႏိုးလာပါက တေယာက္ကို မုန္႔ဖိုး ၅ ျပားစီရသည္။ ထို ငါးျပားေစ့ ကိုယ္စီ ကိုင္ကာ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ လမ္းထဲက ေစ်းဆိုင္တြင္ ပဲဆုပ္ တလံုးစီ သြား၀ယ္စားၾကသည္။ ဒါကို အေဖသိလွ်င္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ကေလးမ်ားအား မုန္႔ဖိုးေပးရမလား ဟူ၍ အေမ့ကို ဆူသည္။ မုန္႔ဖိုးရမွ အိပ္တတ္သည့္ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း အေဖက ဆူသည္။ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းပါ။ ကေလးလည္း ျဖစ္၊ အငယ္ဆံုးလည္းျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းမိသည္။

တရက္တြင္ အေဖ့ေရွ႕၌ ဟင္းေခ်းမ်ားမိသျဖင့္ အေဖ႐ိုက္တာကို ခံရသည္။ အေဖက ေတာ္ရံုတန္ရံု သားသမီးမ်ားကို မ႐ိုက္ပါ။ သူ႐ိုက္သည့္အတြက္ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေသေၾကာင္းႀကံမိသည္။ အိမ္အနီးအနားတြင္ ေသာက္ေရကန္ တကန္႐ွိသည္။ ေရကန္ထဲ ခုန္ခ်ၿပီးေသမည္။ ထိုအေၾကာင္းကိုေတာ့ အစ္ကို ၁၁ က္ို ေျပာျပ၍ မျဖစ္။ သူကလည္း သေဘာတူ မည္မဟုတ္။ သို႔ႏွင့္ ေခါင္းရင္းအိမ္က က်ေနာ္ ႏွင့္ ကစားေဖာ္လည္းျဖစ္၊ ခင္လည္း ခင္ၾကသည့္ ေအးႏိုင္ကို ေျပာျပသည္။ သူကလည္း တားပါသည္။ က်ေနာ္ အိမ္ႏွင့္ပက္သက္ၿပီး စိတ္လည္းညစ္၊ ၀မ္းလည္းနည္းသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေသခ်င္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ တခုေသာညေန ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္၊ ေမွာင္ခ်ည္သန္းခ်ိန္ေလာက္တြင္ အေႏြးအက်ႌကို ႂကြပ္ႂကြပ္အိပ္ ႏွင့္ ထုပ္သည္။ ကန္ေဘာင္ဆိုေတာ့ ေလကလည္းတိုက္၊ ေရကလည္း ေအးသည္ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ အၿမဲ၀တ္ေနက် အေႏြးထည္ေလးကို ၀တ္ၿပီးမွ ခုန္ခ်မည္။ က်ေနာ္တို႔ လမ္းထဲတြင္ စိတ္ညစ္၍ ေရကန္ထဲ ခုန္ခ်ေသသြားသည့္ လူေသအေလာင္းမ်ား ကို ျမင္ဖူးသည္။ အေလာင္းေကာင္ေတြက ပုပ္ၿပီးေပၚလာသည့္အခါ အကႌ်မ်ားက စုတ္ၿပဲလွ်က္၊ သားသားနားနားမ႐ွိ။ ကိုယ့္က်လွ်င္ ထိုကဲ့သို႔ အျဖစ္မခံႏိုင္။ ေသလွ်င္ေတာင္ ကိုယ္၀တ္ေနက် အေႏြးထည္ေလးကို ၀တ္လွ်က္ႏွင့္ေသမည္။

ထိုေန႔ညေနက က်ေနာ္ ထမင္းကို အျမန္ၿပီးေအာင္စားသည္။ အစ္ကို ၁၁ မၿပီးေသးခင္ က်ေနာ္ၿပီးသည္။ သူ ေနာက္ေဖးတြင္ ေရသြားေသာက္သည့္ အလစ္ကို ေခ်ာင္းသည္။ သူ ေနာက္ေဖးကို ထြက္သြားေတာ့ က်ေနာ္လည္း အသင့္ထုပ္ထားေသာ အေႏြးထည္ကို ယူသည္။ ေရကန္သို႔ ေရာက္ရန္ ငါးမိနစ္ခန္႔ေျပးရသည္။ ကန္ေဘာင္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္ အနည္းငယ္ စဥ္းစားမိသည္။ အေဖ့မ်က္ႏွာ၊ အေမ့မ်က္ ႏွာ၊ အစ္ကိုအစ္မေတြမ်က္ႏွာမ်ားကို မ်က္စိထဲတြင္ ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။
က်ေနာ္၀မ္းနည္းလာ၍ ငိုခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရကန္ထဲက သစ္သားတံတားေလးေပၚမွာ အေႏြးထည္၀တ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္စိစံုမွိတ္၍ ခုန္ခ်လိုက္သည္။

က်ေနာ္ အရမ္းခံစားလိုက္ရသည္။ က်ေနာ္ ေသသြားၿပီလားဟု မ်က္စိကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ယခုကဲ့သို႔ ေႏြရာသီအခ်ိန္၊ သႀကၤန္လည္း နီးေနၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ကန္ေရက က်ေနာ့္ ဒူးေခါင္းေလာက္သာ ျမဳပ္ေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေရနစ္မေသခဲ့ပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကန္ေဘာင္ေပၚ၌ အေမ ႏွင့္ အစ္ကို၊ အစ္မမ်ားက စိုးရိမ္တႀကီးၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အစ္ကို ၇ က ကန္ထဲဆင္း၍ က်ေနာ့္လက္ကို ဆြဲေခၚသည္။ အေမက ငိုသံပါႀကီး ႏွင့္ ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိ။ ေနာက္မွာေတာ့ ေအးႏိုင္ပါလာသည္ ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ဒီေကာင္သြားေျပာလိုက္တာပဲ ျဖစ္မွာ။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေဖက အစ္ကို၊ အစ္မေတြကို ဆူသည္။ အေမ့ကိုလည္း ဆူသည္။ က်ေနာ္လည္း ၀မ္းနည္းလြန္းသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်ပစ္လိုက္သည္။ အစ္မ ၆ က က်ေနာ့္ကိုဖက္ၿပီး “ေမာင္ေလးရယ္ … အစ္မတို႔ မင္းကို စိတ္နာေအာင္ လုပ္လိုက္မိလို႔လားဟင္” ဟုေျပာၿပီး ငိုသည္။ အားလံုး၏ မ်က္ႏွာမွာ က်ေနာ္ႏွင့္ ပက္သက္၍ ၀မ္းနည္းသည့္ ပံုရိပ္ေတြ အထင္းသား ေတြ႔ရသည္။ အစ္ကို ၁၁ ကလည္း ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာျဖင့္ “မင္းေသသြားရင္ ငါ ဘယ္သူနဲ႔ ေဆာ့ရေတာ့မွာလဲ” ဟု ေမးသည္။ က်ေနာ္ လည္း ဘာမွ ျပန္မေျဖပါ။ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ တအိမ္သားလံုး စိတ္ဆင္းရဲရသည့္ အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။

အေဖက က်ေနာ့္ကို “သား … အေဖ့ဆီကို လာဦး” ဟု ဆိုသျဖင့္၊ က်ေနာ္ အစ္မ ၆ ရင္ခြင္ထဲမွ ထကာ အေဖ့ဆီကိုသြားသည္။ သာမန္ အေျခအေနဆိုလွ်င္ က်ေနာ္ အေဖ့နားသို႔ မကပ္ရဲပါ။ သူက သားသမီးေတြေ႐ွ႕မွာ အရယ္အၿပံဳးနည္းသည္။ စကား ေျပာလွ်င္လည္း ခပ္တည္တည္ေျပာတတ္သျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး အေဖ့ကိုေတာ့ ေၾကာက္ၾကသည္။

ယခု အေဖေခၚသည့္ အခါတြင္ေတာ့ သူ႔အသံမွာ ၀မ္းနည္းရိပ္ေတြ လႊမ္းေနသည္ကို ကေလးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း က်ေနာ္ သတိျပဳမိသည္။ အေဖ့ဆီကိုေရာက္ေတာ့ အေဖက က်ေနာ့္ကို သိုင္းဖက္ထားလိုက္သည္။ အေဖက “သား … ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ အေဖ့ကိုေျပာစမ္း” ဟု ေမးသည္။ က်ေနာ္ အျဖစ္ ခ်င္ဆံုး၊ အေတာင့္တဆံုးကို က်ေနာ္ေျပာလိုက္ပါသည္။

“သား....ကိုႀကီး၊ မႀကီးတို႔ နဲ႔ ထမင္း အတူတူစားခ်င္တယ္”

ထိုအခါ အေဖက “သား … ေနာက္ၿပီး ဘာလိုခ်င္ေသးလဲ၊ အေဖ့ကိုေျပာ” ဟုဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္သည္။ က်ေနာ္ဘာမွ မလိုခ်င္ပါ။ က်ေနာ္ အလိုခ်င္ဆံုးေသာ အရာက မိသားစု စံုစံုလင္လင္ႏွင့္ ထမင္း၀ိုင္းတြင္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး လက္ဆံုစားခြင့္ ရေရးပင္ျဖစ္ပါသည္။

အေဖက အစ္မ ၆ အား “ကဲ … အညိဳ၊ ဖိုးေက်ာ္ နဲ႔ ဖိုးေဇာ္ကို မႏွစ္က ေက်ာင္းသြားရင္ မုန္႔ဖိုး ဘယ္ေလာက္ေပးလဲ” ဟုေမးသည္။ အစ္မ ၆ က “၃၅ ျပားပါ … အေဖ” ဆိုေတာ့ အေဖက “ေအး … ဒီတခါ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ သူတို႔ကို ၁၀ ျပားစီ တိုးေပးလိုက္၊ ဟုတ္ၿပီ လား” ဟုေျပာသည္။ က်ေနာ္၀မ္းသာသြားပါသည္။ ဒီတခါ ေက်ာင္းဖြင့္လွ်င္ မုန္႔ဖိုး ၄၅ ျပားရေတာ့မည္မို႔ ေက်ာင္းျမန္ျမန္ဖြင့္ပါေစ ဟုသာ ဆုေတာင္းေနမိသည္။

အေဖက က်ေနာ့္ကို “သား … ေနာက္တခါ အဲဒီလို မလုပ္ရဘူးေနာ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တာ႐ွိရင္ အေဖ၊ အေမရွိတယ္။ အစ္ကို၊ အစ္မေတြ ႐ွိတယ္။ အားလံုးကိုေျပာျပ။ အခုေတာ့ လူႀကီးေတြ အားလံုး စိတ္ဆင္းရဲရၿပီ။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူမ်ား စိတ္ဆင္းရဲ ရတယ္ဆိုရင္ မေကာင္းဘူး။ ၾကားလား” ဟုေျပာသည္။ က်ေနာ္ "ဟုတ္ကဲ့” ဟုသာ တခြန္းေျပာၿပီး ကိုယ္က မွားသည္မို႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္သည္။

ေနာက္ေန႔မ်ားတြင္ အစ္မ ၆ က ထမင္း၀ိုင္းေလး တခုဖြဲ႔၍ က်ေနာ္၊ အစ္ကို ၁၁ တို႔ႏွင့္အတူ စားသည္။ စားရင္းက ထမင္းစားလွ်င္ လက္အလယ္ဆစ္ႏွင့္အထက္ ထမင္းလံုးမတက္ရ၊ ဟင္းရည္ေသာက္လွ်င္ တ႐ႈး႐ႈးမျမည္ရ၊ ဇြန္းကို အသံမျမည္ေအာင္ ညင္သာစြာ ခ်ရမည္။ ထမင္းလံုး မဖိတ္ေစရ စသည္ျဖင့္ ထမင္းလည္းစားရင္း၊ စကားလည္းေျပာရင္း စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ သင္ေပးပါသည္။

တရက္၊ ႏွစ္ရက္ၾကာသြားေသာ္ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္စလံုး ထမင္းစားတတ္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ က်ေနာ္တို႔အိမ္႐ွိ ထမင္း၀ိုင္းႀကီးမွာ အေဖ၊ အေမ အပါအ၀င္ မိသားစု ၁၄ ေယာက္ျဖင့္ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းႀကီး ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။

ထိုေန႔သည္ က်ေနာ္ႏွင့္ အစ္ကို ၁၁ တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး qualified ျဖစ္ေသာ ေန႔ဟု ဆိုရမည္။ ထို႔ျပင္ က်ေနာ္၏ ကေလးဘ၀ ေန႔ရက္မ်ားတြင္ အေပ်ာ္ဆံုးေန႔မ်ားထဲက တေန႔ဟုလည္း ဆိုခ်င္ပါေသးသည္။